Τό ζητούμενο στή ζωή μας εἶναι ν’ ἀγαπήσουμε τό Χριστό,
ἀφοῦ τόν συναντήσουμε, τόν γνωρίσουμε ὡς πρόσωπο.
Αὐτή ἡ γνώση, ἄν καί ἔχει στοιχεῖα τῆς γνώσης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων,
εἶναι ἔξω ἀπό τίς αἰσθήσεις.
Γι’ αὐτό μέ «ἄλλον τρόπο» γνωρίζεται, συναντᾶται, ἀγαπιέται.
π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Ι΄ Λουκᾶ
Μία γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια κυρτωμένη καί μήν μπορώντας νά ἰσιώσει τό σῶμα της, συναντᾶται στή συναγωγή τῶν Ἰουδαίων μέ τόν Ἰησοῦ. Χωρίς νά τοῦ ζητήσει τή θεραπεία της, φωνάζει καί τῆς λέει: «Γυναῖκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἀρρώστια σου».
Δέν θεραπεύει ὁ Κύριος μόνο ὅταν τοῦ τό ζητοῦν. Δέν ἀνταποκρίνεται μόνο ὅταν καλεῖται. Ἔρχεται κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος «Τόν φωνάζει» μέ τή σιωπή τῆς πονεμένης ζωῆς του, μέ τή «σιωπηλή κραυγή» τῆς ὕπαρξής του.
Ἡ ἀγάπη Του, πού ὑπερβαίνει τό λογική μας καί τίς ἀντιλήψεις μας, γίνεται ἡ πηγή τῶν ἐνεργειῶν Του σέ μᾶς. Κι εἶναι τότε πού, ἐνώ δέν περιμένουμε, βλέπουμε να ἐνδιαφέρεται ἀκόμα καί γιά λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, γεγονός πού συγκλονίζει και ἀρχίζει ἡ συνειδητή μετάνοια.
Στήν ἀπρόσμενη θεραπεία τῆς συγκύπτουσας ἀπό τό Χριστό, ὁ ἀρχισυνάγωγος δέν μποροῦσε νά χαρεῖ, γιατί δέν εἶχε τήν ἀγάπη. Ἔμεινε στόν τύπο, πού κι αὐτόν ἑρμήνευε κατά πῶς ἤθελε. Ὅμως, ὁ Κύριος τόν ἐλέγχει γιά τήν ὑποκρισία του καί προστατεύει τή γυναῖκα ἀπό τή δημόσια προσβολή.
Τί σημασία ἔχει ἡ γνώμη τῶν ἀνθρώπων γιά μᾶς, ὅταν ὁ Κύριος καί Θεός μας καλύπτει τίς ἀδυναμίες μας ἤ καί συγχωρεῖ τά ἁμαρτήματά μας;
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού ἐκφράζεται μέ συγκεκριμένες ἐνέργειες σέ μᾶς γιά μᾶς, προκαλεῖ μία ἰδιαίτερη σχέση μαζί Του. Αὐτή ἡ σχέση εἶναι ἡ βάση γιά νά Τόν ἀγαπήσουμε, νά Τόν θελήσουμε, νά Τόν ἀκολουθήσωμεν «ὅπου ἄν ὑπάγῃ» καί νά κάνουμε τή ζωή Του ζωή μας.