π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πολλές φορές στα Ευαγγέλια ακούμε το Χριστό να διδάσκει με παραβολές. Οι παραβολές είναι ένα είδος διήγησης που δεν είναι μύθος ούτε ιστορικό γεγονός. Θα μπορούσε να είχε γίνει αλλά στη συγκεκριμένη διήγηση δεν έχει γίνει. Με παραστάσεις από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, ήθελε να τους αποκαλύψει την Αλήθεια της διδασκαλίας Του. Όσοι «είχαν αυτιά για να ακούσουν» κατανοούσαν το βάθος, όσοι, όμως, δεν είχαν ανοιχτή την καρδιά τους άκουγαν μόνο τη διήγηση.

Τον ίδιο τρόπο διδασκαλίας συναντούμε και στους αγίους Πατέρες και στις αγίες Μητέρες μας. Πιο συγκεκριμένα, στο Γεροντικό υπάρχουν κατάσπαρτες τέτοιες διηγήσεις που βοηθούσαν στη βαθύτερη έννοια των πνευματικών νοημάτων, όταν προκαλούνταν να εκφέρουν λόγον Θεού για ωφέλεια. Μια τέτοια είναι η εξής:

«Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Κρόνιο:

• Πες μου ένα λόγο.

Ο γέροντας του αποκρίθηκε:

• Όταν ο Ελισαίος πήγε στη Σωμανίτισσα, την βρήκε να μη σχετίζεται με κανέναν και έτσι εκείνη συνέλαβε και γέννησε με την ευλογία της παρουσίας του Ελισσαίου.
• Τι σημαίνει αυτό; Ρώτησε ο αδελφός και του είπε ο Γέροντας:
• Αν η ψυχή είναι άγρυπνη και αποτραβηχτεί από τον περισπασμό και αφήσει τα θελήματά της, τότε το Πνεύμα του Θεού έρχεται σε αυτήν και μπορεί πλέον να γεννήσει⸱ διαφορετικά είναι στείρα».

Η πιο πάνω διήγηση θέλει να τονίσει τη σημασία που έχει για την ψυχή η εγρήγορση, η ησυχία και η «εκκοπή του ιδίου θελήματος», ώστε να μπορέσει το Άγιο Πνεύμα να έρθει και να καρποφορήσει στην καρδιά.

Στα τρεχάματα της ζωής, στις ποικίλες μέριμνες της καθημερινότητας, στα μικρά ή μεγάλα προβλήματα, οι συστάσεις για να αποτραβηχτούμε από αυτά φαντάζουν ανεφάρμοστες. Όπως και να μην κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό και να αποδεχτούμε την επιθυμία και το θέλημα του άλλου.

Ασφαλώς είναι δύσκολο και να σταματήσουμε το τρέξιμο και να αρνηθούμε να κάνουμε το δικό μας θέλημα. Όπως και να βρισκόμαστε σε πνευματική εγρήγορση.

Αν η Εκκλησία μάς προτρέπει στα πιο πάνω δεν είναι για να προσθέσει πίεση στην πίεση, αλλά, αντιθέτως, για να μας βοηθήσει να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας, την ειρήνη και τη χαρά που η ένταση εύκολα μας αφαιρεί. Άλλωστε, δεν υπάρχει το μηδέν και το εκατό. Ό,τι μπορεί ο καθένας να κάνει στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του.

Δεν είναι καθήκον να προσευχηθούμε, να αποτραβηχτούμε για λίγο από τα περιττά της καθημερινότητας, ή να υποχωρούμε για κάποιες φορές από τα «θέλω» μας. Είναι ανάγκη της ύπαρξής μας που ζητά να ζήσει όντως, γευόμενη την εμπειρία της παρουσίας του Θεού.

Τότε τα όποια προβλήματα, οι όποιες εργασίες και τα όποια περιστατικά τής ζωής, θα γίνονται πιο ήρεμα, πιο ωραία, πιο απολαυστικά. Γιατί μέσα σε όλα αυτά θα υπάρχει το Πνεύμα το Άγιο που η δική μας εγρήγορση, ησυχία και ταπείνωση θα έχει φέρει.