π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ τυφλοῦ

Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό του «Φῶς εἰμί τοῦ κόσμου» συναντᾶ τόν «ἐκ γενετῆς τυφλό» καί τοῦ χαρίζει το φῶς του, χωρίς νά τοῦ τό ζητήσει. Ξέρει τί θέλουμε ὅπως ἡ μάνα γιά τό παιδί της. Ἄλλωστε, ποιός δέν θά ἤθελε το φῶς του;

Ὡστόσο, ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ συγχρόνως καί τή σκληρότητα τῶν Φαρισαίων πού ἀντιμάχονται τό γεγονός, προσπαθῶντας νά ἀμφισβητήσουν τή θεραπεία.

Τυφλότητα τοῦ σώματος καί τυφλότητα τῆς ψυχῆς. Ἡ μία θεραπεύεται ἡ ἄλλη παραμένει καί ἀναδεικνύεται πώς χωρίς τή συγκατάθεσή μας οὔτε ὁ Θεός μπορεῖ νά τή θεραπεύσει.

Ὁ Τυφλός συγκατατίθεται μέ τό νά ὑπακούσει στήν προσταγῇ τοῦ Κυρίου «πήγαινε νά νιφτεῖς στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ». Συγκατάθεση καί συνεργασία γιά νά ἐπιτευχθεῖ τό θαῦμα τῆς θεραπείας μας κυρίως ἀπό τήν πνευματική τυφλότητά μας, πού μᾶς ἐμποδίζει νά δοῦμε τό μέσα μας σκοτάδι, τήν κατάντια τοῦ ἑαυτοῦ μας, τήν ἀπόσταση ἀπό τό Φῶς τοῦ κόσμου. Γιατί «ὁ φωτισμός τοῦ σκοταδιοῦ μας» (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς) ἐπιτυγχάνεται μέ τό φῶς Του.

Τότε, ἄν συνεχιστεῖ βλέπουμε Ἐκεῖνον ὡς ἐμπειρία τῆς παρουσίας Του, τῆς ἀγάπης Του, τῆς δόξας Του. «Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς».

Τί σημασία μπορεῖ νά ἔχει τό ὅτι «ὁ κόσμος βρίσκεται στό σκοτάδι», ὅταν στό ἴδιο σκοτάδι βρίσκονται καί τά τέκνα τοῦ Φωτός; Τί σημασία μπορεῖ νά ἔχει τό ὅτι κάποιοι κάπου σ’ αὐτό τόν πλανήτη «εἶδαν τό ἄκτιστο φῶς», ὅταν ἐμεῖς δέν τό εἴδαμε;

Τό Εὐαγγέλιο προβάλλει τά γεγονότα στή ζωή τοῦ Χριστοῦ δυό χιλιάδες χρόνια πρίν, ὄχι ὡς ὑπόμνηση μόνο ἀλλά καί ὡς δυνατότητα προβληματισμοῦ μας, ἐνδοσκόπησης καί ἀπόφασης νά πορευτοῦμε «ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς» δηλαδή «ἀπό τό θάνατο στή ζωή».