Ἀπό ἐπιστολή τοῦ ὁσίου Παναῆ τοῦ ἐκ Λύσης
Ἡμεῖς δόξα τῷ Θεῷ εἴμαστε ὅλοι καλά, περνοῦμεν ὑπό χάριν, εἴμαστιν εὐχαριστημένοι˙ νά ’χουμεν καί παράπονα; Ὁ ἐρχομός μας εἰς ζωήν, εἰς τοῦτον τόν κόσμον, εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, εἶναι νά δοκιμαστοῦμεν, καί νά ὑποφέρουμεν ὅ,τι ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά ὑποστοῦμεν.
Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν ὅτι δέν ἔζησεν οὔτε ἕναν πλάσμα χωρίς δοκιμήν καί θλίψιν οὔτε ὑπάρχει τόπος ἀπείραστος καί ἀσκανδάλιστος, ὅπου καί ἄν εἴμαστε καί ὅπου καί ἄν πᾶμε. Τά ἀσκανδάλιστα στούς Οὐρανούς. Ἄν ὁ Χριστός, ὁ ἀναμάρτητος, γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες ὑπέφερεν τόσα καί τόσα καί ἐθυσιάσθη, ἡμεῖς γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες ἀμέτοχοι; Δέν εἶναι δίκαιον. Νομίμως καί δικαίως πρέπει νά δεχόμεθα εὐχαρίστως κάθε δοκιμασίαν, καί νά προτιμοῦμεν νά ὑποφέρουμεν εἰς τούτην τήν ζωήν προσωρινά, γιά νά γλυτώσουμεν τά αἰώνια πού εἶναι ἀτελεύτητα.
Τά παθήματα τῆς προσφυγιᾶς πρέπει νά μᾶς γίνουν μαθήματα, νά μάθουμεν καί νά καταλάβουμεν τό ἄστατον τοῦ κόσμου τούτου, καί ὅτι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν νά ἐπιζητοῦμεν», «ἐν ᾗ οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Καί γιά τά οἰκονομικά καί τήν συντήρησίν μας ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε: «ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα ἀρκεῖστε τῶν τοιούτων». Δέν ἔχουν τελείωμαν τά πολλά. Νά ἀγαπήσουμε τόν Θεόν, νά τηροῦμεν τάς ἐντολάς του, νά γίνουμεν παιδιά, τέκνα του, καί ὅλα μᾶς τά παρέχει δωρεάν καί ἄφθονα. «Δέν εἶναι προσωπολήπτης ὁ Θεός». «Ἀνατέλλει τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς, καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους». Ἀγαπᾶ τόν κόσμο ὅλο.
«Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρρεν καί θῆλυ, ἀλλά πάντες ἡμεῖς εἷς ἐσμέν ἐν Κυρίῳ». Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
