π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Β΄ Ματθαίου

Κλήση μαθητῶν! Μαζί Του θά πορεύονταν καί μαζί τους θά πορεύετο. Γιά πάντα κι ὄχι μόνο τά τρία χρόνια, πού θά περπατοῦσε, θά ἔτρωγε, θά ζοῦσε ὡς «εἷς ἐξ αὐτῶν». Τότε αἰσθητά. Ἀργότερα καί μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Γιατί ὅμως; Δέν μποροῦσε μόνος Του νά σώσει τόν κόσμο; Θέλει τή συνεργασία. Θεός καί ἄνθρωποι συμπορεύονται. Δέν ἀναγκάζει ἀλλ’ οὔτε κι ἀδιαφορεῖ.

Οἱ μαθητές, ἀκούγοντας τήν κλήση «δεῦτε ὀπίσω μου», δέν φαίνεται νά τό σκέφτηκαν, νά ὑπολόγισαν τί πᾶν νά κάνουν. «Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες... ἠκολούθησαν Αὐτόν». Ἄλλοι ἀφήνουν τά δίκτυα κι ἄλλοι «τό πλοῖον καί τόν πατέραν αὐτῶν». Κάτι σημαντικό γι’ αὐτούς. Κι ἀλλάζει ἡ πορεία τῆς ζωῆς τους. Γίνεται σταυρική.

Ἡ κλήση τῶν μαθητῶν γιά νά γίνουν Ἀπόστολοι «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἔγινε σ’ αὐτούς πού εἶχαν τήν κλίση, γι’ αὐτό κι ἀνταποκρίθηκαν.

Ἡ κλήση μας, ὡς μαθητῶν Του, γιά νά Τόν ἀκολουθήσωμεν «ὅπου ἄν ὑπάγει», γίνεται ἄν ξέρει ὅτι θά ἀνταποκριθοῦμε. Γιά νά μή μᾶς δυσκολέψει. Κι εἶναι κλήση ζωῆς, νά ἐναρμονίσουμε τή δική μας μέ τή δική Του, μέ χαρά καί πόνο ἀπρόσμενο. Μέ χάρη καί πειρασμό.

Ἡ κλήση ποικίλλει, ἀνάλογα μέ το πῶς καταλαβαίνει ὁ καθένας. Εἶναι προσωπική, ἀγαπητική, μ’ ἐνθουσιασμό κι ἐλπίδα, ὄχι, ὅμως, χωρίς συνείδηση τοῦ σταυροῦ.

Τότε νιώθεις τήν τιμή πού σοῦ κάνει, τή μοναδικότητα πού ἔχεις γι’ αὐτό καί «πορεύεσαι τήν ὁδόν χαίρων».

Κι ἄν τέτοια κλήση δέν γίνει, τότε ζεῖς στήν πεζότητα πού σ’ ἀρέσει.