π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Δ΄ Νηστειῶν

Ἡ κυριαρχία τοῦ «κοσμοκράτορα τοῦ σκότους» εἶναι βάσανο. Ὅταν αὐτό τό βάσανο καταδυναστεύει τό παιδί, ὁ πόνος εἶναι πολλαπλάσιος.

Ὁ πατέρας ζητᾶ βοήθεια γιά τόν γιό του πού ἔχει μέσα του δαιμονικό πνεῦμα πού τόν κάνει ἄλαλο. Οἱ μαθητές τοῦ Ἰησοῦ ἀδυνατοῦν νά ἀνταποκριθοῦν καί ἀπευθύνεται στό Διδάσκαλο μέ ἐπιφυλακτικότητα. «Ἄν μπορεῖς νά κάνεις κάτι ἀκόμα σπλαχνίσου μας καί βοήθησέ μας».

Ἀλλά τό πρόβλημα δέν βρίσκεται στόν Ἰησοῦ, στή δύναμή Του. «Ἐάν μπορεῖς νά πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατά γι’ αὐτόν πού πιστεύει». Τοῦ μεταφέρει τή θέα ἀπό τόν Ἄλλο στόν ἑαυτό του καί ἀνακαλύπτει τήν ἀδυναμία τῆς πίστης του.

Τό «πιστεύω, Κύριε⸱ βοήθει μου τή ἀπιστία», εἶναι ἡ πραγματικότητα τοῦ καθενός μας. Ἀποκαλύπτει τήν τραγικότητα τῆς ὕπαρξής μας πού παλεύει νά δεχτεῖ ὅ,τι θέλει στό βάθος. Ἀγωνίζεται νά ἀφεθεῖ στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ της, νά τόν ἐμπιστευτεῖ στή σιωπή Του, νά Τόν πιστεύει στήν ἀπουσία Του.

Ἡ ὁμολογία τῆς ἀδυναμίας μας φέρνει τήν ταπείνωση πού ἑλκύει τή Χάρη καί τελικά γίνεται τό θέλημά μας. Καί ἀκόμα, γιά νά νικήσει κανείς τόν «κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», πού ἐμφωλεύει μέ τά πάθη στήν καρδιά μας, χρειάζεται, κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ «προσευχή καί νηστεία». Τό ἕνα ἐκφράζει τήν πίστη μας - σχέση μέ τόν Θεό - καί τό ἄλλο τήν ὑπακοή μας – «διά τόν λόγον τῶν χειλέων σου, ἐφύλαξα ὁδούς σκληρᾶς».

Χρειάζεται, γι’ αὐτό τόν τρόπο ζωῆς, νά ἀκολουθήσουμε τή σταυρική πορεία, καθώς ὁ Κύριος πού πεθαίνει καί ἀνασταίνεται. Ἔτσι καί ἐμεῖς, ἀνασταινόμαστε σέ νέα ζωή, ζωή Του, πού ἔχει χαρά καί εἰρήνη κι εὐτυχία οὐράνια.