Η Θεία Λειτουργία θά πρέπει νά ἔχει ἠρεμία, προσοχή, ἀφοσίωση,
ἔμπνευση (κατά τόν π. Σωφρόνιο τοῦ Essex). Κυρίως γιά τό λειτουργό ἱερέα.
Γι’ αὐτό χρειάζεται περιβάλλον πού δέν θά τόν διασπᾶ:
μάζεμα λογισμῶν ἀλλά καί σέ ἀναγκαῖες ὧρες ἡ παρουσία τοῦ λαϊκοῦ στό ἱερό.
Τότε ἔρχεται καί μένει ὡς ἠρεμία, ἀνάπαυση.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η Ανθρώπινη εμπειρία κάνει, συχνά, λόγο για μια μεγάλη αγάπη που σημάδεψε τη ζωή μας, ανεξάρτητα σε ποια ηλικία συνέβηκε. ΄Ενας άνθρωπος έγινε το κέντρο της ζωής μας, τον σκεφτόμασταν νύχτα και μέρα, γέμιζε με χαρά την ύπαρξή μας, μας συνέπαιρνε και μας ενέπνεε. Ήταν η εμπειρία του έρωτα, που ως εμπειρία δεν μπορεί να καταγραφεί ακριβώς. Κατανοείται όμως απ’ όσους είχαν ή έχουν παρόμοια.
Ο έρωτας είναι το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ώστε να κοινωνεί με τον άλλο άνθρωπο, να εξέρχεται του εαυτού του, να βιώνει μέρος του παραδείσου από το νυν αιώνα. Βέβαια, όπως όλα τα ανθρώπινα, δεν είναι πάντα ωραία και τέλεια, γιατί ο εγωκεντρισμός ελλοχεύει στις σχέσεις, και εύκολα ο έρωτας μπορεί να γίνεται κάλυμμά του και να κρύβεται πίσω από τις όποιες εκφράσεις του.
Κι ακόμα, δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο της απογοήτευσης από άνθρωπο που αγαπήσαμε με τον πιο πάνω τρόπο. Γιατί η ατέλεια χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους, ως τέκνα του Αδάμ μετά την πτώση.
Τότε, μέσα από τη δυνατή αυτή απογοήτευση, μπορεί ν’ ανοιχθεί «ένα παράθυρο στον ουρανό». Μπορεί, αν θέλεις, να συναντήσεις τον άλλο έρωτα, που δεν απογοητεύει, που δεν συνθλίβει, που δεν έχει τέλος. Είναι αυτόν που οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν «Θείον Έρωτα».
Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον έζησαν, παλαιότερα και σήμερα. Ούτε, βέβαια, μπορούμε να πούμε ότι είναι ο ίδιος με τον ανθρώπινο έρωτα, αφού απουσιάζουν οι αισθήσεις. ΄Όμως έχει χαρά και πληρότητα και διαποτίζει όλη τη ζωή. Δεν είναι το δόσιμο σ’ ένα «πιστεύω» ούτε η αφιέρωση σε ιδεολογία. Είναι η καρδιακή σχέση με τον Χριστό, που ως πρόσωπο αγαπά και ερωτεύεται, αλλά και Τον αγαπούν και Τον ερωτεύονται, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Γι’ αυτό, κατά τον ίδιο Πατέρα, κινείται προς τους άλλους αλλά και «κινεί προς εαυτόν», ελκύει, δηλαδή, όποιους θέλουν να Τον αγαπήσουν και να Τον ερωτευτούν.
Ο ίδιος είπε το φοβερό λόγο προς τους μαθητές Του και μέσω αυτών προς όλους του δικούς Του: «Όποιος αγαπάει πατέρα ή μάνα παραπάνω από μένα δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα παραπάνω από μένα δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του και δε με ακολουθεί δεν είναι άξιος για μαθητής μου». (Ματθ.10,37-38). Μόνο ο ερωτευμένος θέλει αποκλειστικότητα …
Σε μια κοινωνία που σύγχισε τον έρωτα με τη σεξουαλικότητα, όπως και τον εγωκεντρισμό με την αγάπη, ο λόγος της Ορθοδοξίας, που εξακολουθεί να διασώζει την αλήθεια για τον Θεό και τον άνθρωπο, ακούγεται κάπως εξωπραγματικός ή ανεφάρμοστος. Η ιστορία όμως μας λέει ότι υπήρξαν και υπάρχουν οι άνθρωποι εκείνοι για τους οποίους ο Χριστός έγινε «η αρχή και το τέλος, ο πρώτος και ο έσχατος», ο έρωτας της ζωής τους, και βίωσαν την ευτυχία, την πληρότητα, την έμπνευση που δίνει νόημα ζωής και εμπειρία Ζωής αιωνίου-Παραδείσου νυν και αεί.