Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ
Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στίς ἡμέρες μας ἔγκειται στό ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στήν ἀπόγνωση καί δέν πιστεύουν πιά στήν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπό αὐτούς ὡς τελειωτικός θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νά θεωρεῖται ὡς στιγμή ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στήν ἀνώτερη ζωή, σέ ὁλόκληρο πλέον τό πλήρωμα τῆς ζωῆς πού ἀνήκει στό Θεό.
Γιατί ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τήν ἱκανότητα νά πιστεύει; Δέν εἶναι ἄραγε ἡ νέα ἀπιστία συνέπεια τῆς εὐρύτερης μορφώσεως, ὅταν αὐτό πού λέει ἡ Γραφή γίνεται μύθος, ἀπραγματοποίητο ὄνειρο;
Ἡ πίστη, ἡ ἱκανότητα γιά τήν πίστη, δέν ἐξαρτᾶται πρωτίστως ἀπό τόν βαθμό μορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πράγματι, παρατηροῦμε ὅτι στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία διαδίδεται ἡ μόρφωση, ἡ πίστη ἐλαττώνεται, ἐνῶ θά ἔπρεπε οὐσιαστικά νά συμβαίνει τό ἀντίθετο, ὅσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οἱ γνώσεις τοῦ ἀνθρώπου, τόσο περισσότερες ἀφορμές ἔχει γιά νά ἀναγνωρίζει τή μεγάλη σοφία τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Σέ τι, λοιπόν, συνίσταται ἡ ρίζα τῆς ἀπιστίας;
Πρίν ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε νά ποῦμε ὅτι τό θέμα αὐτό εἶναι πρωτίστως ἔργο τῶν γονέων, τῶν πατέρων καί τῶν μητέρων. Ἄν οἱ γονεῖς φέρονται πρός τήν πράξη τῆς γεννήσεως τοῦ νέου ἄνθρωπου μέ σοβαρότητα, μέ τή συνείδηση ὅτι τό γεννώμενο βρέφος μπορεῖ νά εἶναι ἀληθινά «υἱός ἄνθρωπου» κατ’ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ, τότε προετοιμάζονται γιά τήν πράξη αὐτή ὄχι ὅπως συνήθως γίνεται αὐτό. Νά ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα: ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ προσεύχονταν γιά πολύ καιρό νά τούς χαρισθεῖ τέκνο.
Ἔτσι καί τώρα, ἄν οἱ πατέρες καί οἱ μητέρες θά γεννοῦν παιδιά συναισθανόμενοι τήν ἄκρα σπουδαιότητα τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τότε τά παιδιά τους θά γεμίζουν ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο, ἤδη ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας καί ἡ πίστη στόν Θεό, τόν Δημιουργό τῶν ἁπάντων, ὡς πρός τόν Πατέρα τους, θά γίνει γι’ αὐτά φυσική, καί καμία ἐπιστήμη δέν θά μπορέσει νά κλονίσει τήν πίστη αὐτή, γιατί «τό γεννώμενον ἐκ Πνεύματος πνεῦμα ἔστιν». Ἡ ὕπαρξη, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐγγύτητά του σέ μᾶς εἶναι γιά μία τέτοια ψυχή ὀφθαλμοφανές γεγονός. Καί ἡ ἀπιστία τῶν πολυμαθῶν ἤ τῶν ἀμαθῶν στά μάτια τῶν τέκνων αὐτῶν τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἁπλῶς ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι δέν γεννήθηκαν ἀκόμη Ἄνωθεν, καί ἀκριβῶς ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ δέν πιστεύουν στόν Θεό, διότι εἶναι ἐξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι ἀπό σάρκα.
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού ἀποτελεῖ πραγματικό πρόβλημα γιά τήν Ἐκκλησία, τόν προορισμό της, εἶναι τό πῶς νά πείσει τούς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἀληθινά τέκνα καί θυγατέρες τοῦ αἰωνίου Πατρός, πῶς νά δείξει στόν κόσμο τή δυνατότητα μίας ἄλλης ζωῆς, ὅμοιας πρός τή ζωή τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ ἤ τή ζωή τῶν προφητῶν καί τῶν ἁγίων. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά φέρει στόν κόσμο ὄχι μόνο τήν πίστη στήν ἀνάσταση, ἀλλά καί τή βεβαιότητα γι’ αὐτήν. Τότε περιττεύει ἡ ἀπαίτηση γιά ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἠθικιστικές διδασκαλίες.
