Ἡ καταπάτηση τῆς προσωπικότητας τοῦ κάθε ἀνθρώπου
κι ἀκόμα πιό πολύ τοῦ κληρικοῦ - πού εἶναι πατέρας -
γιά νά δικαιωθεῖ ἡ «καλή φήμη» και τό «καλό ὄνομα»
αὐτοῦ /ῶν πού ἔχουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους,
δέν ἀποτελεῖ μέγιστη ἁμαρτία;
Δέν σπρώχνει νέους ἀνθρώπους
πού δέν ἔχουν πείρα, πρός τήν ἀθεΐα;
Κορωνοϊός – πανικός – προβληματισμός.
Θα μας πιάσει; Θα ενταθεί; Θα εκκλησιαζόμαστε; Θα κοινωνούμε;
Σε λίγο θα τεθούν άλλα ερωτήματα: Πού είναι ο Θεός; Μας αγαπά; Ενδιαφέρεται; Γιατί σιωπά; Ποικίλα ερωτήματα ανάλογα με τις προτεραιότητες του καθενός κι ανάλογα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Για όσους πιστεύουν τίθεται κι ένα άλλο ερώτημα: «πιστεύω;». Όμως, ποιος μπορεί ν’ απαντήσει με βεβαιότητα για τη μέχρι τέλους πίστη του; Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος, αν δεν δοκιμαστεί;
Το αν η Θεία Κοινωνία μεταδίδει ή όχι μικρόβια δεν είναι θέμα πίστης, την οποία άλλοι έχουν κι άλλοι όχι, έτσι ώστε οι πρώτοι να μένουν ανεπηρέαστοι και οι άλλοι να την “παθαίνουν”. Υπάρχουν απλά κάποιες «αποδείξεις»:
Αλήθεια, αν βλέπαμε ότι όσοι κοινωνούν παίρνουν τον κορωνοϊό και πεθαίνουν, θα κοινωνούσαμε;
Όπως τον καιρό των διωγμών δεν γίνονταν όλοι οι χριστιανοί μάρτυρες, αλλά υπήρχαν και αυτοί που δείλιαζαν και αρνούνταν το Χριστό, οι λεγόμενοι «πεπτωκότες», έτσι και σήμερα. Άλλοι θα μένουν αφοσιωμένοι στη σχέση τους με τον Κύριο και Θεό τους, με όποιο κόστος και να έχει, κι άλλοι θα Τον αρνούνται στηριζόμενοι στη «λογική και τη σύνεση». Το θέμα δεν είναι τι θα κάνουν όσοι δεν εκκλησιάζονται ή όσοι δεν κοινωνούν παρά από συνήθεια καναδυό φορές το χρόνο. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε, μπροστά στο σύγχρονο πειρασμό, εμείς που λεγόμαστε «άνθρωποι της Εκκλησίας» και λέμε ότι πιστεύουμε και ομολογούμε…
Αλήθεια, «τι θα γίνει, φίλε μου, με μας;»…
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους