Ἡ λογική τῆς Ἐκκλησίας διαφέρει ἀπό τή λογική τοῦ κόσμου
καί στό ὅτι πηγάζει ἀπό τήν καρδία
πού ξέρει ν’ ἀφουγκράζεται τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ.
Ἐδῶ, κίνητρο γίνεται ἡ ἀγάπη καί ἡ σχέση μέ τόν προσωπικό Θεό
πού «ἀγαπᾶ κι ἀγαπιέται» (Ἅγ. Μάξιμος).
Γι’ αὐτό ἔχει μεγάλη χαρά,
ἄγνωστη στούς «τηρητές τοῦ Νόμου» καί τοῦ καθήκοντος.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η καθημερινότητα της ζωής φαίνεται ότι μας βγάζει μια δυσκολία με τα προβλήματα της, μικρά ή μεγάλα, αλλά και μια ομορφιά με τα ωραία και ευχάριστα, μικρά ή μεγάλα. Ποτέ δεν είναι μόνο το ένα, κι αυτό έχει ενδιαφέρον.
Τα ευχάριστα τα χαιρόμαστε και δεν χρειάζεται κάποια προσπάθεια να τα διαχειριστούμε, όπως συμβαίνει με τα δυσάρεστα. Εδώ απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, διάκριση, ώστε ν’ αποφύγουμε τις υπερβολές και να καταλήξουμε σε θετικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν όλα προβάλλουν μαύρα.
Ωστόσο, πέρα από την όποια διαχείριση εκ μέρους μας των όποιων δυσκολιών της ζωής, όσοι πιστεύουμε πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως έχουμε ένα Πατέρα που μας αγαπά και ενδιαφέρεται, θα διαπιστώσουμε πως «πίσω μας στέκει ο Θεός».
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει πως «ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει τη θεϊκή δύναμη, αν ευρίσκεται σε ανάπαυση και άνεση»[1]. Έτσι, οι δυσκολίες της ζωής θα μας βεβαιώσουν για τη δύναμη του Θεού που ενεργοποιεί τις δυνάμεις μας και μας προσφέρει την πνευματική πείρα, τη σύνεση, την πίστη, την αίσθηση της παρουσίας Του[2].
Για να φτάσουμε, όμως, σ’ αυτή τη βεβαιότητα και τα συνακόλουθά της, χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Αυτές μπορεί να είναι και οι εξής:
Τελικά, οι δυσκολίες είναι οι ευκαιρίες μας που ρυθμίζουν τη σχέση μας με τον εαυτό μας, το διπλανό μας, το Θεό μας και μας αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της ζωής ως στάδιο αγώνα που φέρνει τη χαρά της επιτυχίας, αν, βέβαια, αγωνιστούμε με βάση τις εντολές του Κυρίου μας.
[1] Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, Ισαάκ του Σύρου Λόγοι ασκητικοί (Α΄- ΚΣΤ΄), Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη σ. 299
[2] Ό. π.