π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η διαστρέβλωση της αλήθειας δεν είναι άγνωστη συμπεριφορά. Σκόπιμη ή από άγνοια, δεν παύει να είναι μέσον που πληγώνει τον άλλο και τον διαλύει αν δεν το δει πνευματικά, ως δοκιμασία μεγάλη για τους «εκλεκτούς του Θεού», όπως π.χ. τον Άγιο Νεκτάριο.
Ανεξάρτητα από το πώς θα διαχειριστεί τη συκοφαντία ο «εκλεκτός του Θεού», αυτός που το κάνει διαπράττει έγκλημα κατά του προσώπου τού αδελφού του, χρησιμοποιώντας «τα λεξίδια ως ξιφίδια».
Δεν είναι, βέβαια, δύσκολο να διαδοθεί το ψέμα ως αλήθεια, μεταφέροντάς το ως «σημαντικό μυστικό» που δεν πρέπει να διαρρεύσει. Περιβάλεται, έτσι, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα που το κάνει πιο πιστευτό.
Ο άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, σε επιστολή του προς πνευματικό του παιδί, που ήταν ιερέας στο εξωτερικό και περνούσε πειρασμό, έγραφε: «Μην πιστεύεις όσα ακούεις. Η αλήθεια είναι ακριβόν πράγμα και δεν ευρίσκεται εις του καθενός τον λόγον. Καθώς ζη έτσι και ομιλεί έκαστος των ανθρώπων. Γνώθι εκ του τρόπου ζωής την αλήθειαν των λεγόμενων»[1].
Η εσωτερική ισορροπία και η γνώση του εαυτού μας, με τα χαρίσματα και μειονεκτήματά του, θα βοηθήσει στην ανοχή των «ανήθικων μυστικών», που οπωσδήποτε θα διαρρεύσουν, όχι μαζοχιστικά και μοιρολατρικά αλλά ως δυνατότητα αυτοκριτικής.
Φυσικά και δεν είναι εύκολη η διαχείριση δύσκολων καταστάσεων όταν, κυρίως, μας αφορούν προσωπικά. Η θεωρία διαφέρει από την πράξη. Είναι, όμως, μια ευκαιρία να πάμε παραπέρα, να αναπτυχθούμε πνευματικά, με το να περάσουμε τη δοκιμασία με προσευχή και σιωπή που αναμένει «τον ουρανό να μιλήσει». Κι ακόμα, να συγχωρέσουμε την αδυναμία του άλλου αγαπώντας τον καθώς ο Χριστός «ηγάπησεν ημάς».
Τα «ανήθικα μυστικά» που διαδίδονται σε εργασιακούς χώρους ή σε διάφορους τόπους συγκέντρωσης ή σε προσωπικό επίπεδο, φανερώνουν την άγνοια των ανθρώπων για τη σοβαρή ασθένεια της κακεντρέχειας, της ζήλιας ή του φθόνου. Αν και η συνείδηση, σε ώρες αυτοκριτικής και ειλικρίνειας, μιλά επιτακτικά για το κακό που διαπράττει, η εμμονή στη διάδοσή τους δείχνει τον πνευματικό θάνατο.
Αντιλαμβανόμαστε πόσο, ακόμα, διαχωρίζει από το Θεό της αγάπης και ταυτίζεται με το δαιμονικό πνεύμα, η διάδοση «ανήθικων μυστικών» από ανθρώπους που εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Η παρουσία τους στο ναό, η συμμετοχή τους στα μυστήρια, η νηστεία και η προσευχή, φαίνεται δεν άγγιξαν την πορωμένη καρδιά τους και πορεύονται «ως μη έχοντες ελπίδα» προς το «σκότος το εξώτερον».
Δεν είναι άγνωστη και η περίπτωση οι ίδιοι να δεχθούν από άλλους, και μάλιστα από κοντινούς τους, «ανήθικα μυστικά» για να μετανοήσουν και σωθούν μέσα από τον πόνο της συκοφαντίας.
Αν είναι «στενή και τεθλιμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν», κατά τον λόγο του Κυρίου, σίγουρα η συκοφαντία που λέγεται μυστικά και εν αγνοία σου, και μάλιστα από ευσεβοφανείς αδελφούς, γίνεται δοκιμασία μεγάλη, όπως το μαρτύριο και την ασθένεια, που η αποδοχή της μ’ εμπιστοσύνη στη θεϊκή αγάπη, ανοίγει διάπλατα την είσοδο προς τη Βασιλεία Του.
[1] Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας , Ι. Μ. Φιλοθέου Αγ. Όρους, 1979, σ. 309
