π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Διαβάζοντας κανείς τα όσα έγραψαν οι άγιοι Πατέρες, αναφερόμενοι στον προσωπικό τους αγώνα για να ζήσουν το Θεό στη ζωή τους, βλέπει πως κι αυτοί είχαν τις ίδιες ή παρόμοιες δυσκολίες, πειρασμούς, ή, ακόμα, και πτώσεις. Σ’ αυτή την κατάσταση, το βασικό στοιχείο που τους διέκρινε ήταν ο πόθος, η λαχτάρα να πορευτούν και να πετύχουν το στόχο τους, έστω κι αν αυτό συνοδευόταν από αποτυχίες.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, απευθυνόμενος σε μοναχούς και αναλύοντας τις «τρεις τάξεις στις οποίες προκόπτει ο άνθρωπος, των αρχαρίων, των μέσων και των τελείων», καταλήγει να τους ενθαρρύνει ουσιαστικά με το να πει ότι, αν συνεχίσει κανείς να θέλει, να αναζητά και να ποθεί, ακόμα κι αν δεν πετύχει αυτά που θέλει, κι αν συνεχίσει να μελετά την Αγία Γραφή, προσέχει τους αρνητικούς λογισμούς και, κυρίως, ζητά από το Θεό «με έμπονη προσευχή και υπομονή, τότε Αυτός θα του δώσει αυτά που θέλει και θα του ανοίξει την θύρα, και μάλιστα λόγω της ταπεινώσεώς του. Διότι τα μυστήρια αποκαλύπτονται στους ταπεινόφρονες»[1].
Οι άνθρωποι της εποχής μας χαρακτηρίζονται πιο πολύ, στη σχέση τους με την Εκκλησία, από αδιαφορία και άρνηση παρά από επιθετικότητα. Σίγουρα, τα μηνύματα που εκπέμπουμε ως «άνθρωποι της Εκκλησίας» δεν είναι τέτοια που να αναιρούν τη στάση τους. Έχουμε όλοι την ευθύνη μας στο σημείο που αναλογεί στον καθένα, όπως, βέβαια, και η προσωπική επιλογή τού κάθε ανθρώπου καθορίζει την πορεία του.
Υπάρχουν, ασφαλώς, και στη δική μας εποχή αυτοί που θέλουν ν’ αγωνιστούν αλλά δυσκολεύονται να πετύχουν το ποθούμενο. Παλεύουν –πέφτουν – αναζωογονούνται – απογοητεύονται. Ο άγιος Ισαάκ είναι ξεκάθαρος: μην πάψεις να θέλεις, να ποθείς την αλλαγή, προσεύχου και υπόμενε. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός που αποκαλύπτεται στους ταπεινούς.
Η ραγδαία εξέλιξη, η άμεση επικοινωνία και η εύκολη συγκοινωνία, δεν ενθαρρύνουν την υπομονή. Όλα θέλουμε να γίνουν «εδώ και τώρα». Αλλά, φαίνεται πως ο Θεός δεν βιάζεται! Άλλο τρόπο ζωής έχει από το δικό μας, που, μάλλον, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς καλούμαστε να ζήσουμε το δικό Του κι όχι Αυτός το δικό μας.
Γνωρίζοντας το πώς πέτυχαν την αγιότητα οι πριν από μας, κατανοούμε ότι πιο πολύ είχαν τη θέληση και τον πόθο, τη δύναμη του Θεού που την ενεργοποιούσε η συναίσθηση της αδυναμίας τους και αποκαλυπτόταν σ’ αυτούς η Χάρις «που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί». Έτσι, γίνονταν όλα εύκολα, ωραία, χαρούμενα.
[1] . Φιλοκαλία, Ισαάκ του Σύρου Λόγοι Ασκητικοί (Α-ΚΣΤ’), Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσ/ίκη 2009, 6.225
