Ὁ χῶρος τῶν παιδικῶν ἀναμνήσεων,
συνήθως δημιουργεῖ εὐχάριστα συναισθήματα,
καθώς τά δυσάρεστα ἔχουν τό χαρακτηριστικό νά μειώνονται
–ἐκτός ἄν ἦταν δυνατά καί καθοριστικά.
Ὅμως τό αἴσθημα τῆς λύπης,
πού προέρχεται ἀπό τό γεγονός ὅτι
«τώρα δέν εἶναι ὅπως πρίν»,
παραμένει ἐκεῖ, κρυμμένο καί σιωπηλό.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στην πραγματικότητα αδικούμε τους νέους όταν τους παρουσιάζουμε μια Εκκλησία των νόμων, της απρόσωπης μάζας, των θεσμών και της παράδοσης ως νεκρό γράμμα. Γιατί δεν είναι έτσι!
Οι Πατέρες μας μάς παρέδωσαν μια Εκκλησία της ελευθερίας, της αξίας του προσώπου, της ζωντανής σχέσης και του βιώματος.
Μια Εκκλησία που μίλα με τη ζωή της πιο πολύ για αποδοχή του άλλου «καθώς εστί», για την αυταπάρνηση, για τη διακονία ως χάρισμα, για την απόλαυση ως καρπός της άσκησης, για κατάφαση αντί άρνηση της ζωής, δεν είναι δυνατό να απορριφτεί απ’ όσους νέους έχουν διάθεση «να σηκώσουν τον ήλιο» και να φωτίσει τον εαυτό τους και τον κόσμο τους.