Χρήστου Γιανναρά
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως, θὰ εἶναι πάντοτε ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καὶ τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου μας. Ὅποιος θέλει νὰ ζήση, πρέπει νὰ βάλη τὴ μάχαιρα στὴ θήκη του, πρέπει νὰ «ἀπωλέση» τὴ ζωή του γιὰ νὰ τὴ «σώση» – «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ». Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ σταυροῦ, ὁ ἑκούσιος θάνατος κάθε ἀνθρώπινης αὐτοβεβαιότητας, ἡ ἀπόγνωση γιὰ κάθε ἀνθρώπινη ἰσχύ, ἀρετή, κύρος, δράση, ἀποτελεσματικότητα εἶναι ἡ μέγιστη δύναμη, ἡ μέγιστη ἀποτελεσματικότητα τῆς ζωῆς.
