π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Α΄ Λουκᾶ
Δέν εἶναι ὁ τόπος πού καθορίζει τήν ἀποδοχή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. «Καί καθίσας, ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τούς ὄχλους». Ὅλοι οἱ χῶροι μποροῦν νά γίνουν ἄμβωνες. Ὅλα μποροῦν νά συμβάλουν στή μετάδοση τοῦ Λόγου τῆς Ζωῆς.
Σημασία ἔχει ν’ ἀκούσεις τό Λόγο μέ ταπείνωση, ἀρνούμενος τό «ἐγώ» πού συνίσταται στίς γνώσεις σου, στίς ἐμπειρίες σου, στά θέλω σου.
Στήν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου νά ρίξει τά δίχτυα «εἰς ἄγραν», πιό μέσα ἀπό τήν παραλία πού βρίσκονταν, τόν πληροφορεῖ ὅτι τό ἔκανε ὅλο τό βράδυ χωρίς ἀποτέλεσμα. Ὅμως, «ἐπειδή τό λές ἐσύ, θά τό κάνω». Καί βρίσκεται μπροστά στήν ἔκπληξη νά ψαρεύει «πλῆθος ἰχθύων πολύ».
Στηριγμένοι στό λόγο Του, πού ὑπερβαίνει τή λογική καί τήν ἐμπειρία μας, μποροῦμε νά δοῦμε τό θαῦμα.
Βέβαια, ἡ παιδεία, πού δεχόμαστε ἤδη ἀπό τήν παιδική ἡλικία, μᾶς μαθαίνει νά στηριζόμαστε στίς αἰσθήσεις καί στίς γνώσεις τοῦ λογικοῦ. Ἔτσι, στενεύουν τά ὅρια τῆς ὕπαρξής μας. Ἀσφυκτιοῦμε σ’ ἕνα μικρόκοσμο, χωρίς σχέση μέ τό Θεό πού μᾶς εἰσάγει στόν κόσμο Του, ὅταν θά Τόν ἔχουμε ἐμπιστευτεῖ.
Ὅταν, ὅμως, ἀφεθοῦμε σ’ Αὐτόν καθώς οἱ Πατέρες μας τό εἶχαν ὡς αὐτονόητο τρόπο ζωῆς, τότε βρισκόμαστε μπροστά στόν «θάμβος». Μᾶς ἀποκαλύπτεται, ἀληθινά καί χωρίς ψευδαισθήσεις ἤ κατά φαντασία, ὁ ἄλλος τρόπος τῆς ὕπαρξής μας. Γιατί αὐτό τό «θάμβος» εἶναι ἡ ταπείνωση ὡς θέα τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ κι ἄρα ἡ εἴσοδος στόν κόσμο Του.
Σέ τέτοια ὑπαρξιακή γνώση, ἀφήνεις ὁποιαδήποτε γνώση καί σχέση τοῦ κόσμου τούτου καί «ἀκολουθεῖς αὐτῷ».
