Παντελή Β. Πάσχου
Ω, Κύριε!
Αναταράζονται τα βάθη μου από ασίγαστο ένα κύμα ευγνωμοσύνης.
Όλος ο βίος μου, ασήμαντος, κι αν ήταν ένας ύμνος ευχαριστήριος,
πάλι δεν θα ’φτανε να πει το πόσο νιώθω τη ζέστα του χεριού Σου επάνω μου!
Κ’ η απορία, όλο, και πιο έντονη, με περονιάζει:
Γιατί τόσα πολλά για μένα τον ανάξιο;
Γιατί άναψες τόσ’ αστέρια μες τη νύχτα;
Τόσα δένδρα μ’ όλη την ομορφιά τους μπρος στα μάτια μου;
Γιατί τόση αγάπη, φορτωμένη με άπειρα δώρα για μένα τον αμαρτωλό,
που με τα πόδια ενός βανδάλου ασωτεύω, ιερόσυλος, τη γη Σου;
Γιατί με ανέχεσαι, μέσα στην τόση ωραιότητα,
να ’μαι η ανορθόγραφη μορφή του άφραστου κάλλους
που ονειρεύτηκες για μένα;…
Πηγή: https://agiossavvas.com
