Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Δέν θέλω οὔτε τή ζωή οὔτε τό θάνατο χωρίς Ἐσένα. Κύριε πανθαύμαστε! Δέν θέλω οὔτε τήν ἀλήθεια, οὔτε τήν αἰωνιότητα! Ὄχι, ὄχι! Ἐσύ, μόνο Ἐσύ σέ ὅλα, γιά ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα! Ἐάν δέν θά εἶναι ἔτσι, καλύτερα νά μέ καταστρέψετε ὁλοκληρωτικά, νά μέ γκρεμίσετε ἀπό τό ὄν στό μή ὄν, ὅπως κάποτε ἀπό τό μή ὄν μέ εἰσαγάγατε στό ὄν.
Γνωρίζουμε, ὅμως, Μόνε Φιλάνθρωπε, ὅτι Ἐσύ ἔγινες ἄνθρωπος καί εἰσῆλθες στή δική μας ὕπαρξη, στή δική μας ζωή, στό δικό μας θάνατο, στό δικό μας κόσμο, στό δικό μας βάσανο, στή δική μας ἀλήθεια καί ἔδειξες ὅτι Ἐσύ εἶσαι τό νόημά τους καί ὁ παράδεισός τους.
Καί ἀποκάλυψες, ὦ Πανθαύμαστε, ὅτι ἡ ζωή μόνο διά Σοῦ καί ἐν Σοί εἶναι τό Εὐαγγέλιο καί ὁ παράδεισος· ἔτσι εἶναι καί ὁ θάνατος καί ἡ ἀθανασία καί ἡ αἰωνιότητα καί ὁ κόσμος καί ὁ ἄλλος καί ὅλοι οἱ κόσμοι καί ὅλοι οἱ οὐρανοί καί οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν καί ὅλα τά ὄντα στά σύμπαντα· τό εὐαγγέλιο πλάι στό εὐαγγέλιο καί ὁ παράδεισος πλάι στόν παράδεισο.
Ναί, μόνο μ’ Ἐσένα καί μέσα ἀπό Ἐσένα τό εὐαγγέλιο εἶναι εὐαγγέλιο καί ὁ παράδεισος εἶναι παράδεισος καί ὅλα αὐτά εἶναι χωρίς, μά χωρίς τέλος…
