Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἐπιφανίου Ἐπισκόπου Κύπρου
Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ἐπίσκοπος Κωνσταντίας, εἶναι ἕνας ἐκ τῶν στύλων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Βαρνάβα. Ἡ παρουσία του καὶ ἡ προσωπικότητά του, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ θαυμαστὴ ἐπιφάνεια τοῦ ἱεροῦ καὶ μαρτυρικοῦ λειψάνου τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, συνετέλεσαν ὥστε νὰ καθιερωθεῖ τὸ αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 425 μ.Χ. Ἐκτὸς αὐτοῦ, συνέβαλε τόσο μὲ τοὺς λόγους του ὅσο καὶ μὲ τὰ κείμενά του, στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μαζὶ μὲ τοὺς μεγάλους οἰκουμενικοὺς πατέρες καὶ διδασκάλους Βασίλειο, Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, πρωτοστάτησαν στὴν ἑρμηνεία, τὴ διασάφηση καὶ τὴν ἔκφραση τοῦ τριαδολογικοῦ δόγματος. Ἔτσι, ἀπέβηκε καὶ κριτήριον Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο στὴν ἐποχή του καὶ γιὰ τὴν ἐποχή του, ἀλλὰ διαχρονικά μέχρι τὶς μέρες μας.
Μεταξὺ τῶν ἔργων του καταχωρεῖται μία ὁμιλία «εἰς τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Κατὰ τὸν ἅγιον Ἐπιφάνιο, ἡ Ἀνάληψις ἀποτελεῖ τὴν κορωνίδα τῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν, τὸ κόσμημα τῶν κοσμημάτων στὸ πανάχραντο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας. Κι αὐτὸ συμβαίνει, διότι ἡ Ἀνάληψις εἶναι τὸ πλήρωμα τῶν ἑορτῶν. Ὅλες οἱ δεσποτικὲς ἑορτὲς εἶναι σημαντικὲς καὶ μεγάλες, συνδέονται δὲ μεταξύ τους καὶ ὅλες μαζὶ συμπληρώνουν τὸν σκοπὸ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ.
Κι ὡς νὰ διαγράφεται μία κλίμακα, ἡ ὁποία ἔχει ὡς πρώτη καὶ σημαντικὴ βαθμίδα τὴν κατάβαση τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ καὶ τὴν ἕνωσή Του μὲ τὴν ἀνθρωπίνη φύση καὶ τὴν παρθενικὴ Αὐτοῦ γέννηση ἐκ τῆς Θεοτόκου Μαρίας, τελευταία δὲ βαθμίδα ἡ ὁποία ὄχι μόνο ἀγγίζει τὸν οὐρανό, ἀλλὰ ὁλοκληρώνεται στὸ ὑποπόδιο τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, τὴν ἔνδοξο πανήγυρη τῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀναλήψεως.
Διότι ἀφοῦ κατέβηκε ὁ Ποιμὴν ὁ καλὸς στὴν ἀναζήτηση τοῦ πλανωμένου λογικοῦ προβάτου, τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βρῆκε ἀπατημένο μὲ δολιότροπα τεχνάσματα ἀπὸ τὸν ἀπατεῶνα ὄφιν, τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπέδειξε ὁδοὺς κακίας, τὸν ἐμόλυνε μὲ τὴν ἀκαθαρσία τῆς πολυθεΐας, τῆς πολυποίκιλης εἰδωλολατρείας, καὶ τοῦ ἀμαύρωσε τὸ ὀπτικὸ νεῦρο, τὸν νοῦν, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀντικρύσει καὶ κατ’ ἐπέκταση νὰ λάβει τὴ θεογνωσία. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση βρῆκε ὁ Χριστός μας τὸν ἄνθρωπο. Παρὰ ταῦτα ὅμως, δὲν δίστασε νὰ ἁπλώσει τὸ πανάχραντο χέρι Του καὶ νὰ τὸν σώσει ἀπὸ τὸν πνιγμὸ καὶ τὸν ὄλεθρο τοῦ ἀπατηλοῦ βίου, νὰ τὸν καθαρίσει μέσα στὰ ἁγιασμένα ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου ξεπλένοντάς τον, νὰ τὸν εὐωδιάσει καὶ νὰ τὸν ἀρωματίσει μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ τὸν ἀναστήσει διὰ τῆς τριημέρου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, καὶ ἀφοῦ τὸν ἔκανε ἄξιο τῆς θείας Χάριτος καὶ τῆς κοινωνίας μετὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν προσφέρει ὡς προσφορὰν εὐπρόσδεκτη στὸν οὐράνιον Πατέρα, καθιστώντας τὴν ἀνθρωπίνη φύση, τὴν ὁποία ἕνωσε μὲ τὸν ἑαυτό Του, σύνθρονον καὶ σύνεδρον μετὰ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος, συνεχίζοντας προτρέπει:
Ἀφοῦ ἔχομε λάβει τέτοιαν εὐλογία και τέτοια χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, ὀφείλομεν ὡς εὐγνώμονες δοῦλοι, ὡς ὑπήκοα τέκνα, ὡς γνήσιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν κοσμοσωτήριο καὶ λυτρωτική Του θυσία μᾶς ἐξηγόρασε, μᾶς ἔκανε δεσποτικὸ κτῆμα, δηλαδὴ μᾶς ἔκανε δικούς Του, μᾶς ἀπέκτησε μὲ τὸ τίμιον Αἷμα Του, ὀφείλομε καὶ ἐμεῖς νὰ ἀνταποκριθοῦμε ἰσάξια, κατὰ τὸ μέτρο τῆς δικῆς μας ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας.
Γι’ αὐτό, ὅταν ὁ διάβολος μὲ πονηρία καὶ δολιότητα μᾶς πλησιάζει προσπαθώντας νὰ μᾶς ἀμαυρώσει τὸν νοῦ, νὰ τὸν συγχύσει καὶ νὰ τὸν σκοτίσει, παρακινώντας μας στὴν ἁμαρτία, ἂς ἔχομε ἐμεῖς τὸν νοῦ μας φύλακα ἄγρυπνον, καὶ μέ θάρρος καὶ ἀνδρεία, ἐνθυμούμενοι τὴ δεσποτική μας εὐγένεια καὶ υἱοθεσία, νὰ τοῦ ποῦμε: «Δεσποτικοῦ κτήματος προδότης οὐ (=δὲν) γίνομαι, διάβολε». Νὰ ἀντισταθοῦμε στὶς προκλήσεις τοῦ διαβόλου ὁ ὁποῖος συμπράττει μὲ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο, στὶς προκλήσεις τῆς πολύμορφης ἡδονῆς, εἴτε αὐτὴ λέγεται σαρκικὲς ἐπιθυμίες, εἴτε χρῆμα, εἴτε δόξα, εἴτε ὁτιδήποτε εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς προσφέρει, ἐγκρύβοντας μέσα του τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι, ἀντιστεκόμενοι καὶ ὑπεραμυνόμενοι τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, νὰ ἐπιτύχομε τὰ ἐπηγγελμένα ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, συνάμα δέ, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ βλέπουμε τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Πατρὸς Αὐτοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετὰ παρρησίας, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Από το περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού «Παράκληση», Τεύχος 60
