Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτη
Στήν ἀρχή ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπό τό Θεό μέ τή δωρεά τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιά προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στό Θεό, καί δοκιμάζεται «σκληρά».
Στήν ἀρχή οἱ αἰτήσεις πρός τό Θεό, μικρές καί μεγάλες, ἀκόμη καί οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μέ γρήγορο καί θαυμαστό τρόπο ἀπό τό Θεό. Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας, τότε ὅλα ἀλλάζουν καί σάν νά κλείνεται ὁ οὐρανός καί νά γίνεται κουφός σ’ ὅλες τίς δεήσεις.
Ὁ Θεός ἐγκαταλείπει τόν ἄνθρωπο; Εἶναι δυνατό αὐτό; Κι ἐν τούτοις στή θέση τοῦ βιώματος τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στήν ψυχή τό αἴσθημα πώς Ἐκεῖνος εἶναι ἀπείρως, ἀπροσίτως μακριά, πέρα ἀπό τούς ἀστρικούς κόσμους κι ὅλες οἱ ἐπικλήσεις πρός Αὐτόν χάνονται ἀβοήθητες στό ἀχανές τοῦ κοσμικοῦ διαστήματος. H ψυχή ἐντείνει ἐσωτερικά τήν κραυγή της πρός Αὐτόν, ἀλλά δέν βλέπει ἀκόμα οὔτε βοήθεια οὔτε προσοχή. Ὅλα τότε γίνονται φορτικά.
Ὅλα κατορθώνονται μέ δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει ἀπό μόχθους κι ἀναδεύει μέσα στόν ἄνθρωπο τό αἴσθημα πώς βαραίνει πάνω του ἡ κατάρα καί ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὅμως περάσουν αὐτές οἱ δοκιμασίες, τότε θά δεῖ πώς ἡ θαυμαστή πρόνοια τοῦ Θεοῦ τόν φύλαγε προσεκτικά σ’ ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς του.
Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται ἀπό γενιά σέ γενιά, λέει πώς, ὅταν ὁ Θεός δεῖ τήν πίστη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγωνιστῆ γι’ Αὐτόν, ὄπως εἶδε τήν πίστη τοῦ Ἰώβ, τότε τόν ὁδηγεῖ σέ ἀβύσσους καί ὕψη πού εἶναι ἀπρόσιτα σ’ ἄλλους.
Ὅσο πληρέστερη καί ἰσχυρότερη εἶναι ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό, τόσο μεγαλύτερο θά εἶναι καί τό μέτρο τῆς δοκιμασίας καί ἡ πληρότητα τῆς πείρας, πού μπορεῖ νά φτάσει σέ μεγάλο βαθμό. Τότε γίνεται ὁλοφάνερο πώς ἔφτασε στά ὅρια, πού δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος.
