Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ὅταν στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου λάμπει ἔστω καί μία σπίθα ἀγάπης γιά τόν Θεό, δέν πρέπει νά τή σβήσει ἀλλά νά τήν ἀφήσει νά καίει· καί τότε ὁ ἄνθρωπος θά δεῖ ἕνα θαῦμα.
Ἡ μικρή αὐτή σπίθα θά φουντώσει σάν φαεινότατος δαυλός μέ ἀπερίγραπτη ἀκτινοβολία καί τό φῶς καί ἡ ζεστασιά του θά εἶναι πολύ ἔντονα. Στό φῶς τῆς ἀγάπης του γιά τόν Θεό ὁ ἄνθρωπος θά νιώθει τή ζωή του στόν κόσμο αὐτό σάν ἕνα σκοτάδι· καί ἀπό τή ζεστασιά τῆς ἀγάπης του γιά τόν Θεό θά νιώθει ἀκόρεστη δίψα γι’ Αὐτόν· δίψα νά εἶναι ἐγγύτερα στόν Θεό, δίψα νά δεῖ τόν Θεό.
