π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Πόσες φορές δέν στάθηκα μπροστά στήν εἰκόνα Της, στό καντήλι της καί δέν εἶχα τίποτε ἀπολύτως νά τῆς πῶ. Κενό, τίποτα, ὅλος μάτια, ὅλος δάκρυα... Λέξη δέν ἔβγαινε ἀπό τά ξεραμένα χείλη μου. Λέξη ἀπό τό ταραγμένο μου μυαλό.
Εἶναι τότε πού ὁ πόνος σέ κλειδώνει, πού σέ παγώνει στόν πιό βαρύ χειμώνα τῆς καρδιᾶς σου. Σιωπή, βλέμμα κενό, καρδιά παραλυμένη.
Ὅταν πονᾶς δέν μιλᾶς, σιωπᾶς καί εἶναι τόσο δυνατές οἱ κραυγές σου πού δέν ἀκούγονται.
Ἔχω δεῖ χείλη νά πάλλονται δίχως νά μιλᾶνε. Φωνές νά βραχνιάζουν δίχως νά λένε λέξη. Ὅλος ὁ ἄνθρωπος γίνεται μάτια, ὅλο τό σῶμα μιά κραυγή, μιά φωνή δίχως ἦχο.
Σιωπή, σῶμα σέ στάση προσευχῆς, σέ κατάσταση ἀναμονῆς...
Πόσες φορές προσευχήθηκα σέ αὐτή τήν ἀπόλυτη σιωπή. Σέ αὐτά τά κρύα πατώματα τῆς μοναξιᾶς σέ νύχτες πού ἔμοιαζαν ἀξημέρωτες.
Μόνη παρέα τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, μιά ἀγκαλιά, ἕνα χάδι Μάνας, μιά ζεστή ἀγκαλιά καί ἕνας ἦχος στό αὐτί «σσσσσσς, ὅλα θά πᾶνε καλά.......».
Αὐτή εἶναι ἡ Παναγία, πού ἀκούει τίς προσευχές τῶν σιωπηλῶν, πού, ἐνῶ δέν μιλᾶς, ξέρει τί λές, πού, δίχως νά ἐξηγεῖς, ξέρει τί νιώθεις καί σέ καταλαβαίνει.
Σέ αὐτή τήν μάνα τῆς σιωπῆς προσευχήθηκα καί σήμερα, προσευχηθήκαμε ὅλοι, ἀκόμη καί αὐτοί πού δέν πῆγαν ἐκκλησία.
Ἄκουσε τίς σιωπές μας, ἔνιωσε τα πένθη καί τίς ἀπώλειές μας. Τίς θλίψεις καί τά ἄγχη μας, τούς φόβους καί πανικούς μας, τίς ματαιώσεις καί ἀπογοητεύσεις μας.
Καί νά εἶστε γιά ἕνα σίγουροι, ὅσο οἱ ἄνθρωποι θά σᾶς σταυρώνουν ὁ Θεός θά σᾶς ἀνασταίνει.
Ὅσο οἱ ἄνθρωποι θά σᾶς πληγώνουν ὁ Χριστός θά σᾶς συντροφεύει, ὅσο οἱ ἄνθρωποι θά ματαιώνουν τά ὄνειρά σας, ἡ Παναγία θά γίνεται ἡ πλατυτέρα τῆς καρδιᾶς σας, πού μέσα στό πλάτεμα τῆς ἀγκαλιᾶς Της θά χωρᾶμε ὅλοι, προδότες καί προδομένοι...
