Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου
Η θρησκευτική συναίσθηση της πλειονότητας των πιστών είναι απίστευτα ρηχή. Συχνά οι άνθρωποι προσέρχονται στην εξομολόγηση και επειδή δεν έχουν παραβεί τον κώδικα της κοινής ηθικής, δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν σκοτώσει, και η αστυνομία είναι ήσυχη μαζί τους, δεν γνωρίζουν τι να πουν στον ιερέα. Αρχίζουν λέγοντας ότι πρόκειται «για τα συνηθισμένα», ότι δεν έχουν κάποιο σοβαρό παράπτωμα να εξομολογηθούν. Αναφέρουν ένα λάθος τους, ίσως κάποιο μικρό ψέμα, διηγούμενοι ολόκληρη ιστορία για να δείξουν ότι οι περιστάσεις τούς ανάγκασαν να υποπέσουν στο σφάλμα. Η συνείδησή τους είναι εφησυχασμένη. Η καρδιά τους δεν οδυνάται.
Ωστόσο, δεν λαμβάνουν υπόψιν τους κάτι πολύ σοβαρό, ότι ο Θεός δεν έχει θέση στη ζωή τους. Δεν τον θυμούνται, δεν του μιλούν, δεν τον επικαλούνται. Όλα αυτά όμως καθιστούν την αιώνια σωτηρία αμφίβολη, εφόσον, «μακράν από αμαρτωλών σωτηρία». Μπορεί να μην σκότωσαν άλλον άνθρωπο⸱ ωστόσο, η νέκρωση της ίδιας της αποκεκομμένης από τη ζωοποιόν Παρουσία του Θεού ψυχής τους δεν είναι άραγε φοβερό αμάρτημα; «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;».
