Ἡγουμένου Ἱ. Μ. Μαχαιρᾶ, Ἐπισκόπου Λήδρας Ἐπιφανίου
Σήμερον χαρᾶς πληροῦνται τά σύμπαντα, οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται καί ἡ γῆ συγχορεύει, ἡ κτίσις πᾶσα λαμπρύνεται καί φωτίζεται καί πανηγυρίζει. Γιά ποιό λόγο συμβαίνει τοῦτο; Ποιό γεγονός εἶναι τόσο σπουδαῖο, τόσο τρομερό ὥστε νά ἀλλοιώσει τήν σύμπασαν καί νά μεταμορφώσει τό πρόσωπον πάσης τῆς γῆς; Ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει σηματοδοτήσει τήν ἱστορία μέ τήν παρουσίαν του τόσον, ὥστε νά ἐπέλθει τέτοια ἀλλαγή, τέτοια μεταβολή;
Ὁ ποιητής καί συνοχεύς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «εἶπε καί ἐγενήθησαν, ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν» (ψαλμ. λβ´ 9) τά πάντα· ἡ Σοφία τοῦ Πατρός, ἡ κατασκευάσασα τά πάντα μέ ἁρμονία, μέ ἰσορροπία, μέ μέτρο, μέ ποικιλία, μέ πλοῦτο, μέ τέχνη, μέ δόξαν· ὁ Θεός Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀεί διαμένων μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου σέ ὁλόφωτον γνόφον μυστηρίου Τριαδικῆς Θεότητος. Αὐτός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός, ἐν στιγμῇ χρόνου προορισμένου πρό καταβολῆς κόσμου «σάρξ ἐγένετο» (Ἰω. α´ 14), ἔγινεν ἄνθρωπος, «μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος» (Φιλ. β´ 7-8), «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α´ 14).
Λοιπόν, ψυχή μου; Τί περιμένεις; Τί μεριμνᾶς; Τί τυρβάζεις περί πολλά; «Ἑνός δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. ι´ 42). Ἑνός προσώπου γλυκυτάτου καί ὡραιοτάτου καί παντέρπνου. Τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός εἶναι τό πᾶν. Αὐτόν ποθεῖ πραγματικά ἡ ψυχή. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ποθεῖ τόν πλάστην καί Θεόν της, τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Δυστυχῶς, πολλές φορές ψάχνει ἀλλοῦ, ὁπουδήποτε, ζητώντας νά γεμίσει τό κενό της, ἀγνοώντας τό τί πραγματικά θέλει. Δέν ξέρει τί θέλει. Γι᾽ αὐτό πέφτει «μέ τά μοῦτρα» στίς ἡδονές, στίς μέριμνες, στήν κραιπάλη, στήν μέθη, στόν τζόγο καί σέ πολλά ἄλλα. Ἀλλά τό κενό παραμένει καί μεγαλώνει. Διότι αὐτό πού πραγματικά θέλει ἡ ψυχή εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Αὐτός ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι πρᾶος καί ταπεινός. Δέν ἐκβιάζει κανέναν, δέν πιέζει κανέναν. Εἶπεν «ὅστις θέλει» (Μάρκ. η´ 34). Αὐτός θέλει. Θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α´ Τιμ. β´ 4). Γι᾽ αὐτό καί περιμένει. Δέν περιμένει μέ σταυρωμένα τά χέρια. Μέ πολλούς καί διάφορους τρόπους καλεῖ τόν ἄνθρωπον καί μέχρι τήν δωδεκάτην τόν περιμένει. Δέν χρειάζεται ὅμως ἐμεῖς νά περιμένουμε τήν δωδεκάτην, μήπως καί δέν τήν προλάβουμε. Καλύτερα εἶναι νά τόν παρακαλοῦμε ὅπως καί ὁ ἀγαπημένος μαθητής, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ´ 20).
Ἄς ἀνταποκριθοῦμε κι ἐμεῖς στό δικό του κάλεσμα ἀπό τήν φάτνη τῆς Βηθλεέμ, μέ πόθο καί χαρά, μέ ἐνθουσιασμό καί ἀγάπη, ψελλίζοντας τά δικά μας λόγια, ἔστω καί ἄν εἶναι παιδικά συλλαβίσματα· αὐτά μάλιστα, ἀρέσουν στόν Οὐράνιό μας Πατέρα περισσότερο ὅταν προέρχονται ἀπό καρδία ταπεινή:
«Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ, ἐν τῇ καρδίᾳ μου, καί γεννήθητι ἐν αὐτῇ διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, καί μετάβαλον τό σπήλαιον τῆς ἄλογής μου καρδίας εἰς τήν φάτνην τῆς σῆς παρουσίας, καί ἔμπλησον τό ψηλαφητόν μου σκότος τῷ θείῳ φωτί τῶν σῶν ἀρετῶν, καί θέρμανον τό ψῦχος τῆς κακίας μου τῷ πυρί τῆς σῆς Θεότητος, καί τήν διασποράν τῶν δυνάμεών μου συγκρότησον τῷ θείῳ σου νεύματι, καί τήν ἀφροσύνην μου μετάβαλε εἰς σωφροσύνην τῷ χαρίεντι τοῦ προσώπου σου, καί τήν ἀπό σοῦ διάστασιν ἀπόβαλε τῇ ἀγάπῃ σου, καί τέκνον σου ἀνάδειξόν με τῇ ἐλεύσει τῇ σῇ, μετά τοῦ Πατρός σου καί τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, εἰς τήν καρδίαν μου, σφραγίδα υἱοθεσίας δίδων μοι, καί κοινωνίας τῆς μετά σοῦ ἀξιῶν με, διά τῆς κοινωνίας τοῦ παναχράντου σου Σώματος καί τοῦ πανακηράτου σου Αἵματος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν».
