Ηλία Λιαμή
Από τη στιγμή που η απαίτηση για θαυματουργία καταστεί το κύριο αίτημα για έναν Χριστιανό και η δίψα για σχέση με τον Χριστό υποκατασταθεί από τη δίψα για χρήση των υπεράνθρωπων δυνάμεών Του, η χριστιανική πίστη εκπίπτει αμέσως στο επίπεδο όλων των πρωτόγονων θρησκειών της ανθρώπινης ιστορίας, όπου φόβος και ενοχή καταντούν τον άνθρωπο έρμαιο των διαθέσεων μιας θεότητας, έτοιμης διαρκώς να διατάξει και να πατάξει.
Από τη στιγμή που η δίψα για Χριστό και η ευγνωμοσύνη για τη λυτρωτική θυσία Του, που άνοιξε τον δρόμο της επιστροφής στην αγκαλιά Του -όπως σε έναν παροξυσμό κατάνυξης και θείου έρωτα εκφράζεται ο Απόστολος Παύλος στις πρώτες γραμμές στην προς Εφεσίους επιστολή του – αντικατασταθεί από τον πανικό της απώλειας μιας ζωής που χτίσαμε πάνω στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας και, έμμεσα, της αθανασίας μας, το μήνυμα του Γολγοθά έχει χάσει την επαφή του με την ψυχή του ανθρώπου του 21ου αιώνα και όλα έχουν μετατραπεί σε μία ευτελή συναλλαγή μεταξύ της θεότητας και του φοβισμένου δίποδου θηλαστικού, που φαντασιώνεται πως εισήλθε στην εποχή των Φώτων και της λογικής.
Από τη στιγμή που ένα αντικείμενο διεκδικήσει περισσότερη χάρη από εκείνην του ανθρώπου που, με την αγιότητά του, το χαρίτωσε, από τη στιγμή που το αντικείμενο αυτό θεωρηθεί πολυτιμότερο από τον συνάνθρωπο, στου οποίου τη ματιά καθρεφτίζεται όλο το μεγαλείο της εικόνας του Δημιουργού και όλος ο σκοπός της θυσίας του θεανθρώπου Ιησού, ας αναζητήσουμε τον τόπο, όπου ήδη διανοίγονται οι νέες κατακόμβες. Εκεί, όπου το μεγαλύτερο και ευγενέστερο δώρο του Θεού στους ανθρώπους, η Ορθόδοξη Εκκλησία ως σώμα Χριστού που υπερβαίνει τον θάνατο και αλάτι που δεν θα επιτρέψει στον κόσμο να σαπίσει, θα ξεκινήσει πάλι την ιστορία της παρουσίας της στον κόσμο από το μηδέν.
Από τη στιγμή που, από χιλιάδες «πιστούς» αναζητείται μεσάζων, ο οποίος θα διαχειριστεί το ιερό αντικείμενο και θα το ενεργοποιεί κατά το δοκούν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων, έχει ανοίξει ο δρόμος της αγυρτείας και έχει φτάσει οριστικά το χρονικό σημείο του «μη παρέκει», όπου το σύνολο του πνευματικού, ποιμαντικού, ιεραποστολικού και κατηχητικού έργου της Εκκλησίας πρέπει να αξιολογηθεί με μοναδικό κριτήριο το ήθος και την πρακτική των –αληθινά- αγίων Πατέρων μας και να επανασχεδιαστεί εκ του μηδενός.
Πηγή: https://www.pemptousia.gr/2022/11/apo-tin-schesi-sti-chrisi/
