Γιώργου Κυπριανού
Με την αποχώρηση του Ποντίφικα απο την Κύπρο και μετά το ομολογουμένως καθηλωτικό ρεσιτάλ ταπεινότητας, απλότητας, αγάπης, σεμνότητας και «αγιότητας», είναι καλό να δούμε τι εστί Παπισμός, και γενικά Παπική Εκκλησία, ειδικά σε σχέση με τη δική μας ιστορία.
Καταρχάς, η επίσκεψη του για πολλούς προκάλεσε και την καλή περιέργεια για τις διαφορές μας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Είναι πολλές, άλλες δευτερευούσης άλλες πρωτίστου σημασίας. Το λεγόμενο «FILIOQUE», τουτέστιν πίστη για την η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος όχι μόνο εκ του Πατρός αλλά και εκ του Υιού. Πριν ακόμα το τελεσίδικο γεγονός του σχίσματος το 1054μ.Χ. εισήχθη από την Δυτική Εκκλησίας «Πιστεύω» και αυτή η φράση, η οποία ουσιαστικά εισάγει στην Αγία Τριάδα τη διαρχία, δηλαδή την ανωτερότητα των δυο προσώπων έναντι του τρίτου. Η «Μαριολογία» δηλαδή η εξύψωση της Παναγίας σε υπεράνθρωπο, δεχόμενοι την άσπιλο σύλληψη της, δηλαδή τη σύλληψη της εκ Πνεύματος Αγίου και όχι φυσικώ τω τρόπω απο τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα, όπως πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Για την τελευταία, η Παναγία είναι ο πιο άγιος άνθρωπος θεληματικά, κατά την προαίρεσή της και όχι χαρισματικά και «γενετικά». Τέλος, το ΑΛΑΘΗΤΟ του ΠΑΠΑ. Ο Πάπας θεωρείται ο εκλεκτός του Θεού και κατ’ επέκταση αντιπρόσωπός Του στη γη. Είναι πάνω απο Συνοδούς και Κονκλάβια, δεν λανθάνεται ποτέ και διεκδικεί την υπεροχή του έναντι όλων ανεξαίρετα των χριστιανών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία από την άλλη, αντίθετα, λειτουργεί Συνοδικά και όχι αξιωματικά. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι υπεράνω όλων αλλά κι αυτός ο ίδιος υπακούει στα των Συνόδων. Υπάρχουν κι αλλά φυσικά, όπως η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, η τιμή σε αγάλματα Αγίων και όχι προσκύνηση των εικόνων, ο άζυμος και όχι ο ένζυμος άρτος της Θείας Ευχαριστίας.
Με την έλευση των Λατίνων στην Κύπρο 1191-1571μ.Χ., η Ορθόδοξη Εκκλησία υπέστη τα πάνδεινα. Κατάργηση του Αρχιεπισκόπου και εγκαθίδρυση Λατίνου, κατάργηση των Επισκοπών, διατήρηση μόνο τεσσάρων και αυτών εξορισμένων στα τέσσερα σημεία του ορίζονται της Κύπρου. Υποχρεωτική υποταγή όλων των κληρικών στον Πάπα και βίαιος εκλατινισμός των ορθόδοξων κατοίκων της Κύπρου, με πλείστα όσα βάσανα και μαρτύρια, όπως το μαρτύριο των 13 Αγίων Μοναχών της Καντάρας. Ας ψάξει κάποιος να διαβάσει το βίο τους για να αντιληφθεί την ωμότητα και το μένος των Λατίνων. Ωστόσο, ως δείγμα καλής θέλησης και με άξονα την αγάπη και της παρακαταθήκης του «ίνα πάντες εν ώσιν», άσχετα με την εκκλησιαστική ιστορία γενικά, Ρωμαιοκαθολικισμός και Ορθοδοξία διεξάγουν καλή τη θελήσει διάλογο επικοινωνίας και σύγκλισης επί πολλών θεμάτων. Οι προκαθήμενοι τολμούν και απαλείφουν τις μελανές σελίδες και προχωρούν απλώνοντας το χέρι της φιλαλληλίας και της συναντίληψης. Ουδέν μεμπτόν.
Η εκλογή τώρα του συγκεκριμένου Πάπα Φραγκίσκου έρχεται να ταράξει τα νερά της Ρωμαιοκαθολική Εκκλησίας μια και το προφίλ του είναι εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχουν συνηθίσει οι ρωμαιοκαθολικοί πιστοί και κληρικοί. Από τις φτωχογειτονιές της Αργεντινής, έντονα λαϊκός, επίμονα απλός και προκλητικά ταπεινός, ο Πάπας Φραγκίσκος δίνει αυτό που πάντα επιζητούσε η καρδιά κάθε Ρωμαιοκαθολικού – την απλότητα και προσήνεια. Αυτό έδειξε και στην επίσκεψή του στην Κύπρο. Δεν υπεισέρχομαι σε υπόνοιες περί υποκρισίας, πλαστότητας και περί στοχευμένου επίπλαστου προφίλ για διάφορους προπαγανδιστικούς λόγους. Ελπίζω να μην επαληθευτούν.
Δεν μπορώ να αδιαφορήσω και να μην τονίσω την έξωθεν καλή μαρτυρία που η Εκκλησία μας γενικά έχει τόσο ανάγκη. Τα μετρημένα λόγια, την πραότητα, τη γλυκύτητα, την εγκαρδιότητα, την προσοχή ακόμα και στα μεταφορικά μέσα από τους ταγούς και οδηγούς του ποιμνίου. Ας μιμηθούμε τα θετικά του περάσματος του Ποντίφικα. Ας παραδειγματιστούμε έστω από την εξωτερική συμπεριφορά και τους τύπους. Αν και για μένα προσωπικά το μέγιστο δείγμα ουσιαστικής ταπεινότητας του Πάπα, θα ήταν η αποποίηση του Αλάθητου, ωστόσο, λίγη από την απλότητα, ηρεμία και πραότητά του δεν θα έβλαπτε κανένα ορθόδοξο κληρικό σε κάθε αξίωμα και θέση.
