Γιώργου Κυπριανού
Αν υπάρχει ένα θέμα το οποίο χαρακτηρίζει τη σύνολη ζωή του ανθρώπου και πλημμυρίζει κάθε καλλιτεχνική αλλά και συναισθηματική του έκφραση και ένταση, αυτό είναι η αγάπη με τα παράγωγα και τις προεκτάσεις της. Ουσιαστικά ζωή σημαίνει αγάπη και ζω σημαίνει αγαπώ, και όχι απλά αναπνέω. Όσο αγαπώ τόσο υπάρχω και όχι όσο σκέφτομαι ή όσο ελπίζω.
Τυχαία μετροφυλλώντας ένα εγχειρίδιο ψυχολογίας έπεσα σε μια ιστορία απ’ το μεσαίωνα της Δύσης, όπου ένας επιστήμονας στην προσπάθειά του να ανακαλύψει ποια είναι η αυθεντική γλώσσα του ανθρώπου, πήρε δυο βρέφη ορφανά και τα ανέθεσε σε μια γκουβερνάντα να τα φροντίζει χωρίς όμως να τους μιλά και γενικά να τα περιποιείται στοργικά. Το αποτέλεσμα ήταν τα βρέφη παρόλη την ικανή σίτιση να μαράνουν και να πεθάνουν σε δύο μήνες. Ακριβώς λόγω έλλειψης τρυφερότητας, μητρικής στοργής, αγάπης.
Ωστόσο, σήμερα και πιο παλιά ακόμη η αγάπη συγχέεται με δύο άλλες έννοιες, αυτές του έρωτα και της σεξουαλικότητας. Και με τη σειρά τους οι δύο αυτές έννοιες συγχέονται με επιμέρους εκφάνσεις τους. Ο μεν έρωτας ως ακαταμάχητη και καταλυτική δύναμη έλξης και πόθου να ταυτίζεται απόλυτα και μόνο με την σεξουαλική πράξη. Η δε σεξουαλικότητα ως δηλωτική της διαφορετικότητας και μοναδικότητας στη λειτουργία, συμπεριφορά και ψυχογένεια των δύο φύλων να δηλώνει μόνο τη αναπαραγωγική διαδικασία και τη σαρκικότητα.
Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι πολλές φορές βιαζόμαστε να εκφέρουμε γνώμη, να κρίνουμε και να σχολιάσουμε είτε αρνητικά είτε θετικά φαινόμενα αγαπητικού ενδιαφέροντος. Συνήθως μένουμε μόνο στο φαινόμενο, στη βιτρίνα χωρίς να εισχωρούμε εις βάθος. Π.χ. αντικρύζοντας ένα ζευγάρι στο δρόμο σε τρυφερές στιγμές το κρίνουμε ως παράδειγμα αγαπητικής σχέσης, παραγνωρίζοντας ότι μπορεί η περίπτωση να είναι καθαρά ένας επιδερμικός ερωτισμός και απλά μια ανάγκη για συναισθηματική κάλυψη. Ή ακούγοντας για κάποιον επιφανή ή κοινό θνητό ο οποίος κατέφυγε σε κακόφημα στέκια προς ικανοποίηση του πάθους του επί πληρωμής να τον κατακρίνουμε και να τον κακολογούμε για τον ξεπεσμό του, αγνοώντας ότι η πράξη του συγκεκριμένου να ήταν όντως ένα καταφύγιο αναζήτησης της χαμένης του ερωτικής έκφρασης μέσα σε ένα αποστειρωμένο και στεγνό συναισθημάτων και ερωτικής ανταπόκρισης γάμο. Είτε ακόμα να πληροφορούμαστε για το χωρισμό ενός ζευγαριού και να καταλογίζουμε με ευκολία και στυγνή σκληρότητα ευθύνες σε έναν από τους δύο, αποφεύγοντας να αναλογιστούμε τους βαθύτερους λόγους εξώθησης ενός μέλους από τη μόνιμη σχέση και ίσως την υπαιτιότητα του ετέρου φαινομενικά αδικημένου μέλους.
Εν κατακλείδι, τα πιο πάνω δεν αποτελούν εγχειρίδιο περί του περιεχομένου του όρου «αγάπη». Απλά προσπαθούν να καταδείξουν την ανάγκη για διασαφήνιση των όρων της αγάπης, του έρωτα και της σεξουαλικότητας και των λεπτών ισορροπιών μεταξύ τους. Η σημερινή παράκρουση νοηματοδότησης των όρων αυτών ειδικά μέσα στα μέσα ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και κοινωνικής δικτύωσης έχει οδηγήσει την κοινωνία με πρωταγωνιστές τους νέους σε ένα ερωτικό αποπροσανατολισμό και μια αδιέξοδη προσπάθεια δημιουργίας αυθεντικής και ισορροπημένης αγαπητικής σχέσης. Πολλοί είναι οι ιθύνοντες και αμέτρητα τα θύματα. Ζητείται διέξοδος και φως σε μια κοινωνία δήθεν ερωτική, κατ’ ουσίαν ανέραστη και επιφανειακή. Και είναι να απορεί κανείς, πώς σε μια εποχή άκρως ερωτικά φιλελεύθερη χωρίς ηθικούς φραγμούς και προκαταλήψεις οι άνθρωποι να βιώνουν όσο ποτέ άλλοτε τόσες αποτυχίες και τόσα ερωτικά δράματα! Και η ιστορία απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο.
