Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
Ἡ θεία Μετάληψη ἤ θεία Κοινωνία (=ἑνότητα) ἤ θεία Εὐχαριστία εἶναι τό κέντρο τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς αὐτήν δέν ὑπάρχει χριστιανισμός. Ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία εἶναι οἱ χριστιανοί ἑνωμένοι γύρω ἀπό τό κοινό Ποτήρι τῆς θείας Μετάληψης. Πρόκειται γιά τό «φάρμακο τῆς ἀθανασίας καί ἀντίδοτο κατά τοῦ θανάτου», ὅπως τό ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος γύρω στό 110 μ.Χ., πού ἡ Ἐκκλησία ἐξαρχῆς θεωρεῖ ὅτι εἶναι τό ἴδιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, στό ὁποῖο ἔχει μεταβληθεῖ μυστηριωδῶς τό ψωμί καί τό κρασί.
Βλέποντας παραμορφωμένα τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀντιμετωπίζουμε τή θεία Μετάληψη ὡς ἕνα προσωπικό μας γεγονός («πάω νά μεταλάβω», χωρίς νά νιώθω δεσμό μέ τούς ἄλλους πού μεταλαβαίνουν συγχρόνως) καί μάλιστα ὡς ἐξαίρεση στήν καθημερινότητά μας, ἐνῶ, στήν πραγματικότητα, σέ κάθε λειτουργία θά ἔπρεπε νά μεταλαβαίνουμε ὅλοι ὅσοι εἴμαστε στό ναό, ἐκτός φυσικά ἄν ὁ πνευματικός μας μᾶς ἔχει ζητήσει νά ἀπέχουμε γιά κάποιο συγκεκριμένο λόγο.
Αὐτό θά σήμαινε ὅτι κάθε μέρα θά προσέχουμε νά μήν ἁμαρτάνουμε, ὄχι ὅμως κι ὅτι θά νηστεύουμε κάθε μέρα. Ἄν κοινωνούσαμε ταχτικά, θά ἀρκοῦσε νά νηστεύουμε ὅταν εἶναι μέρες νηστείας, δηλαδή τίς Σαρακοστές, τίς Τετάρτες καί τίς Παρασκευές (μέ ἐξαιρέσεις) καί τίς ἄλλες νηστίσιμες ἑορτές, ὅπως ἡ ἡμέρα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, 14 Σεπτεμβρίου, ἤ ἡ ἐπέτειος τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, 29 Αὐγούστου.
Ἡ θεία λειτουργία γίνεται ἀποκλειστικά καί μόνο γιά νά κοινωνήσουν οἱ παρευρισκόμενοι καί λειτουργία ὀνομάζεται μόνο ἐκείνη ἡ ἐκκλησιαστική τελετή στήν ὁποία τελεῖται ἡ θεία Μετάληψη. Δέν εἶναι λειτουργία ὁ ἑσπερινός, ὁ γάμος, ἡ βάφτιση, ἡ κηδεία, τό εὐχέλαιο, οἱ Χαιρετισμοί κ.τ.λ. Ὅλα αὐτά λέγονται «ἀκολουθίες». Λειτουργία λέγεται μία ἀκολουθία, αὐτή πού γίνεται κάθε Κυριακή καί γιορτή καί περιλαμβάνει τή θεία Μετάληψη.
