Χωρεπισκόπου Ἀμαθοῦντος Νικολάου
Μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε μαρτυρικό φρόνημα νεκρώνοντας τό φρόνημα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, και ὑπομένοντας πάντα τά λυπηρά τοῦ βίου τούτου μέ πίστη στόν Χριστό καί τρέχοντας «τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα δι’ ὑπομονῆς, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν».
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε ὅτι ὁ ἄνθρωπος σώζεται εἴτε δι’ ἑκουσίων πόνων εἴτε δι’ ἀκουσίων ἐπιφορῶν. Εἴτε δηλαδή ὑποβάλλοντας τόν ἑαυτό του σέ πνευματικές ἀσκήσεις καί γυμνάσματα τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἀγρυπνίας κ.ἄ. εἴτε κάνοντας ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς.
Ὁ Χριστός δέν μᾶς ὑπεσχέθη ἄνεση καί ἀμεριμνία, ἀλλά ἦταν εἰλικρινής μαζί μας. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε˙ ἐγώ τόν κόσμο νενίκηκα». Ὁ Χριστιανός πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος, ὅπως λέει καί στήν ἀκολουθία τῆς μοναχικῆς κουρᾶς «ὑβρισθῆναί τε καί χλευασθῆναι, ὀνειδισθῆναί τε καί διωχθῆναι καί πολλοῖς περιαχθῆναι λυπηροῖς».
Ἡ ὥρα τοῦ πόνου καί τῆς δοκιμασίας ὅπου θλιβόμαστε μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξης –συνθλιβόμαστε- λιώνουμε καί ἔχουμε τήν αἴσθηση ὅτι βρισκόμαστε στήν κόλαση καί τόν Ἅδη καί δέν ἔχουμε ἀνθρωπίνως καμιά ἐλπίδα καί βοήθεια καί νιώθουμε ὅτι οἱ πάντες μᾶς ἐγκατέλειψαν, ἐκείνη ἡ ὥρα εἶναι ὥρα μαρτυρίου, ὥρα πνευματικῆς ἐξετάσεως κατά πόσο πραγματικά ἀγαποῦμε τόν Θεό, ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας σ’ Αὐτόν, πᾶσαν δηλαδή τήν ζωήν ἡμῶν παραθέτουμε εἰς τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ φιλανθρώπου Χριστοῦ. Μπορεῖ ὡς ἄνθρωποι νά πονοῦμε, νά θλιβόμαστε, ὅμως ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε «ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα».
