Περί Ἁγίου Βαλεντίνου ὁ λόγος…
Ἡ 14η τοῦ μηνός Φεβρουαρίου φέρεται ὡς μέρα μνήμης ἁγίου ἐπ’ ὀνόματι Βαλεντίνου, προστάτη τῶν ἐρωτευμένων. Καθιερώθηκε ὡς μέρα τοῦ ἔρωτα καί ὅλων τῶν εἰδῶν καί ποιοτήτων ἐρωτευμένοι σπεύδουν νά ἐκφράσουν ἀγωνιωδῶς καί πολυτρόπως τά αἰσθήματά τους πρός τούς ἐρωτικούς τους συντρόφους. Πολλά λέγονται γιά τό πρόσωπο τοῦ μυστηριώδους Ἁγίου Βαλεντίνου. Ἡ Ὀρθοδοξία τόν ἀγνοεῖ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν ἀναφέρεται στά μαρτυρολόγια ἤ συναξάρια. Ὡστόσο, ἄλλες δυτικές μαρτυρίες τόν θέλουν νά ἔχει ζήσει στή Ρώμη τόν 3ο μ. Χ. αἰώνα, νά ἦταν ἱερέας καί ἀντίθετα ἀπό τίς διαταγές τοῦ εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα νά πάντρευε κρυφά τούς χριστιανούς καί νά μαρτύρησε.
Τό πιό σημαντικό τῆς ὅλης ὑπόθεσης, κατ’ ἐμέ, δέν εἶναι τό ἄν ὑπῆρξε ἤ ὄχι ο συγκεκριμένος ἅγιος. Ὁ Θεός γνωρίζει πολλούς ἁγίους πού ἐμεῖς ἀγνοοῦμε. Ἐπίσης πολλοί τοπικοί ἅγιοι ἀγνοοῦνται ἀπό τά συναξάρια. Δέν εἶναι αὐτό τό θέμα. Λύπη μᾶς προξενεῖ ὁ τρόπος ἑορτῆς καί τιμῆς τοῦ συγκεκριμένου ἁγίου. Κάθε ἅγιος μαρτυρεῖ μέ τή ζωή καί τό αἷμα του τήν ἀγάπη του γιά τό Χριστό. Ἡ ζωή του ὅλη εἶναι φῶς γιά τούς χριστιανούς, δείχνει τό δρόμο πρός τήν ἀλήθεια καί τήν ἀγάπη. Κανένας ἅγιος δέν καθίσταται προστάτης ὁποιασδήποτε πράξης ἤ συνήθειας πού ἀντιβαίνει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶναι ὁ ἔρωτας ἐκτός τοῦ γάμου. Πῶς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ἕνας ἅγιος νά εὐλογεῖ τήν ἐρωτική σχέση πρίν τό γάμο τή στιγμή πού ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σαφῶς τή στιγματίζει ὡς ἁμαρτωλή; Πῶς εἶναι δυνατόν, ἕνας ἅγιος νά τιμᾶται μέ τρόπους πού καμία σχέση δέν ἔχουν μέ τήν ἠθική τῆς Ἐκκλησίας;
Ἐξηγούμαστε: Ὁ ἔρωτας γιά τήν θεολογία δέν εἶναι ἁμαρτωλός. Ὁ Θεός ἐνστάλαξε τόν ἔρωτα στόν ἄνθρωπο καί τόν εὐλογεῖ μέσα στά πλαίσια τοῦ χριστιανικοῦ γάμου. Ἡ ἐρωτική σχέση δέν ἀφορᾶ ἀκόμα μόνο τό σῶμα ἀλλά ὅλη τήν ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐκκλησία πολύ σωστά καί ἐμπνευσμένα ἔθεσε ὄρους καί ὅρια στόν ἄνθρωπο, προκειμένου νά τόν βοηθήσει νά ἀντιληφθεῖ τή σοβαρότητα καί ἱερότητα τῆς ἐρωτικῆς σχέσης. Ἐξάλλου, τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ στή γῆ ἦταν σέ ἕνα γαμήλιο τραπέζι, στό γάμο τῆς Κανά. Ἡ Ἐκκλησία θέλει τούς ἀνθρώπους νά ἐρωτεύονται ὑπεύθυνα καί ἰσορροπημένα, σεβόμενοι ὁ ἕνας τόν ἄλλο, μέ σκοπό τήν αὔξηση τῆς ἀγάπης μεταξύ τους, μέ τόν κόσμο, καί μέ τό Θεό. Αυτό τόν έρωτα ευλογεί ὁ Θεός καί η Ἐκκλησία.
Γενικά, ὁ ἔρωτας γιά τήν Ἐκκλησία αφορά τόν ὅλο τρόπο ζωῆς της. Ὅλα στήν Ἐκκλησία ζοῦν καί λειτουργοῦν ἀπό καί γιά τόν ἔρωτα, τόν θεῖο ἔρωτα, τόν ἔρωτα τόν ὁποῖο ὅλοι καλούμαστε νά ζήσουμε. Διότι πρῶτος ὁ Θεός «ἠγάπησεν ἠμᾶς», κινήθηκε ἀπό ἔρωτα πρός εμᾶς καί μᾶς καλεῖ ἐλεύθερα να ανταποκριθούμε. Οἱ ἅγιοί μας κάλλιστα μποροῦν νά χαρακτηριστοῦν ὡς οἱ ἐρωτευμένοι μέ τόν Θεό ἄνθρωποι.
Τέλος, δέν ἀξίζει νά ἀναλωνόμαστε στό νά ψάχνουμε ἄλλους ἁγίους «δικούς» μας ὀρθοδόξους προστάτες τοῦ ἔρωτα. Ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἀγωνιᾶ γιά τέτοια θέματα. Προστάτης τοῦ ἔρωτα καί τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας ὁ «ἐρωτευμένος», ὁ Ὁποῖος, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Χρυσόστομο, ἐρωτεύτηκε τήν ἁμαρτωλή και διαστροφική μας φύση, τήν ἀνέλαβε καί τήν ἀνέδειξε σέ νύμφη λαμπρή, τήν Ἐκκλησία του. Εἴθε ὁ Θεός νά εὐλογεῖ ὅλους, ἐρωτευμένους καί μή, μέ τό βέλος τοῦ θείου ἔρωτός του, τό Σταυρό τῆς θυσίας του..
Γιῶργος Κυπριανοῦ
