Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη
Ὡς ἱερεῖς καί ὡς ἄνθρωποι πού ζοῦμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν ἀκοῦμε γιά τόν Ἅγιο, θυμόμαστε αὐθόρμητα μία ἱερή στιγμή τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν, ἀκριβῶς πρίν ἀπό τή Θεία Μετάληψη, ὁ ἱερέας λέει: «Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις». Καί τότε τά χάνει κανείς, καί νιώθει ὅτι δέν εἶναι κανείς Ἅγιος, γι’ αὐτό ὁ λαός ἀπαντᾶ μέ τό στόμα τῶν ψαλτάδων: «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός Ἀμήν». Καί ἀκριβῶς ἐπειδή ὑπάρχει αὐτός ὁ εἷς Ἅγιος, ὁ εἷς Κύριος, γι’ αὐτό ἐλπίζουμε καί γι’ αὐτό μποροῦμε νά σταθοῦμε στά πόδια μας. Καί βλέπουμε ὅτι ἀπό τόν Ἕνα Ἅγιο προέρχεται κάθε ἁγιότης καί κάθε καλοσύνη καί αὐτός ὁ Ἅγιος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ˙ αὐτός ὁ Ἅγιος εἶναι ὁ Θεός.
