π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν
Ἄν ἡ Μεγάλη Σαρακοστή εἶναι ἡ ἀνακάλυψη τῆς πίστης ἀπό τόν ἄνθρωπο, εἶναι ἐπίσης καί ἀνόρθωση τῆς ζωῆς του, τοῦ θεϊκοῦ νοήματός της, τοῦ κρυμμένου βάθους της. Μέ τό νά ἀπέχουμε ἀπό τήν τροφή ξαναβρίσκουμε τή γλύκα της καί ξαναμαθαίνουμε πῶς νά τήν παίρνουμε ἀπό τό Θεό μέ χαρά καί εὐγνωμοσύνη. Μέ τό «νά μειώνουμε» τίς ψυχαγωγίες, τή μουσική, τίς συζητήσεις, τίς ἐπιπόλαιες κοινωνικότητες, ἀνακαλύπτουμε τήν τελική ἀξία τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων, τῆς ἀνθρώπινης δουλειᾶς, τῆς ἀνθρώπινης τέχνης. Καί τά ξαναβρίσκουμε ὅλα αὐτά ἀκριβῶς γιατί ξαναβρίσκουμε τόν ἴδιο τό Θεό, γιατί ξαναγυρίζουμε σ’ Αὐτόν καί δι’ Αὐτοῦ σέ ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε μέσα ἀπό τήν τέλεια ἀγάπη καί τό ἔλεός Του. Ἔτσι τή νύχτα τῆς Ἀνάστασης ψέλνουμε:
Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός,
οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια.
Ἑορταζέτω γοῦν πάσα κτίσις,
τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.
Μή μᾶς ἀποστερήσεις αὐτῆς τῆς προσδοκίας, φιλάνθρωπε Κύριε!
