π. Φιλόθεου Φάρου
Ἡ ψυχική ὑγεία δέν ἐπιτυγχάνεται στό χωρισμό ἀλλά στήν ἑνότητα, (ἅγ. Ἰω. Κασσιανός) πού ἔχει τή δύναμη περισσότερο ἀπό κάθε τί ἄλλο νά μᾶς ἐξασφαλίζει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἄλλος τρόπος νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος δέν ὑπάρχει παρά διά τοῦ πλησίον (ἅγ. Μακάριος).
Ἡ σχέση μέ τό συνάνθρωπο εἶναι τό φάρμακο τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας˙ καί μέ τήν ἑνότητα μέ τό συνάνθρωπό του ἐπιτυγχάνει τήν τελείωσή του ὁ ἄνθρωπος (Μ. Ἀθανάσιος).
Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ξέρει νά συνδέεται μέ τό συνάνθρωπό του εἶναι τό πιό ἄχρηστο πράγμα (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος). Δέν μπορεῖ νά ἔχει κανένα ὑψηλό φρόνημα, ἀλλά μοιάζει μέ τά ἄψυχα πράγματα (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος) καί ἔχει ἐντελῶς παραποιηθεῖ σ’ αὐτόν ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, «ὥστε προνοητέον καί μεριμνητέον ἀλλήλων˙ ἐν γάρ τῇ ἑνώσει τό εἶναι ἔχομεν» (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος).
Καί αὐτήν ἀκόμη τήν ὕπαρξή του ὁ ἄνθρωπος τήν ἀποκτᾶ στήν ἕνωσή του μέ τό συνάνθρωπο, τονίζει ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, προλαμβάνοντας ἔτσι κατά δέκα πέντε αἰῶνες τόν Buber καί τή θέση του «γίνομαι Ἐγώ ὅταν λέω Ἐσύ».
