Η ἑορτή τῶν Εἰσοδίων εἶναι μία ἐκ τῶν θεομητορικῶν ἑορτῶν. Κατ᾽ αὐτήν, ἡ Κυρία Θεοτόκος Μαρία, τριετίζουσα, ἀφιερώθηκε στόν Θεόν ἐκ τῶν δικαίων γονέων της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄνναν. Παραδόθηκε στόν ἀρχιερέα Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Προδρόμου, καί ὁ πνευματικός αὐτός θησαυρός, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, φυλάχθηκε στό ἐπί τῆς γῆς θεῖον καί οὐράνιον θησαυροφυλάκιον, τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Αὐτή ἡ εἴσοδος τῆς κεχαριτωμένης Κόρης στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἡ Ἐκκλησία θέσπισε νά ἑορτάζεται στίς 21 Νοεμβρίου καί καλεῖται «τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου» ἤ «ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων».
Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει μείζονα σημασίαν τόσο γιά τήν σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος γενικά, ὅσο καί ξεχωριστά γιά τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς. Ἡ σημασία της δέν εὑρίσκεται μόνο στό ὅτι τό γεγονός αὐτό συνέβηκε στήν Κυρίαν Θεοτόκον, οὔτε στό ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχήν τῆς πνευματικῆς της προετοιμασίας. Ἀλλά ἡ σημασία τῶν Εἰσοδίων εὑρίσκεται στό γεγονός τῆς ἀφιερώσεως· τῆς ἀφιερώσεώς της στόν Θεόν. Αὐτή ἡ ἀφιέρωσις στόν Θεόν δέν εἶναι μόνον ψυχική, οὔτε μόνον σωματική, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως καρδιακή καί διανοητική, καί ἔπειτα ψυχική καί σωματική. Εἶναι ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μάρκ. ιβ΄ 30) στόν μέγιστον βαθμόν κάτ᾽ ἄνθρωπον.
Αὐτό εἶναι τό βαθύτερο καί τό οὐσιαστικό μήνυμα τῆς ἑορτῆς: ἡ ἀφιέρωσις· ἡ ἀφιέρωσις εἰς τόν Θεόν ψυχῇ τε καί σώματι, ὅπως ἐντέλλεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Λοιπόν, σ᾽ αὐτήν τήν ἀφιέρωσιν καλούμεθα· καί ἡ μέν κλῆσις εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ, τόν δέ τρόπον καί τήν πράξιν ὑποδεικνύει κατά πρῶτον ἡ Θεοτόκος, καί ἀκολούθως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, μέσα ἀπό τήν ἔνσαρκον οἰκονομίαν Του. Τρόπος εἶναι ἡ ταπείνωσις καί ἡ ἀγάπη, πράξις δέ ἡ ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἡ προσευχή. Μέσα σ᾽ αὐτό τό πνεῦμα καλούμεθα νά εἰσέλθουμε ξεκινώντας ἀπό τήν πράξιν, ὥστε νά ἀποκαλύψωμεν ἀπό τό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ὁ Θεός μᾶς κατεσκεύασε καί μέ αὐτόν νά λειτουργοῦμε.
Αὐτό τό σκεῦος, ἡ Παρθένος Μαρία, εἰσῆλθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀφιερώνοντας τόν ἑαυτόν της στόν Θεόν. Μᾶς καλεῖ καί ἐμᾶς νά τήν ἀκολουθήσωμε: νά συνεισοδεύσωμε μέτ᾽ αὐτῆς καί νά συνεισέλθωμε στό βάθος τῆς καρδίας μας, καί ἀπό ἐκεῖ, ἀφοῦ πάρωμε τήν καρδίαν μας στά χέρια μας, νά τήν προσφέρωμε στόν Θεόν λέγοντας: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα», «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Γιά νά τό κάνωμε αὐτό πρέπει νά ἀφήσωμεν τά ἁμαρτωλά θελήματά μας, τήν κακίαν, τήν πονηρίαν, τήν ἀσωτίαν, τήν μισαδελφίαν, τόν ἐγωισμόν, τήν κενοδοξίαν, τήν ὑπερηφάνειαν, δηλαδή ὅλες τοῦ διαβόλου τίς ἀνοησίες, καί νά ἐργασθοῦμε τίς ἀρετές, τήν μελέτην τῶν ἱερῶν βιβλίων, τήν νηστείαν, τήν προσευχήν, τήν ἐξομολόγησιν, τήν ταπείνωσιν, τήν ἀγάπην, τήν θείαν κοινωνίαν.
Ἀγωνιζόμενοι κατά μικρόν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου συνεπικουρούσης, θά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς, καθένας κατά τό μέτρο του, νά ἐπιτύχωμε τήν ἀφιέρωσίν μας στόν Θεόν, ὥστε νά λάβωμεν ἐξ Αὐτοῦ, τοῦ οὐρανίου μας Πατρός, τήν εἴσοδόν μας εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅπου εὑρίσκονται πάντες οἱ Ἅγιοι καί ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀφιερώσαντες τόν ἑαυτόν τους σέ Αὐτόν, μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖον πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
