Ἀρχιμ. Σωφρόνιου Γ. Μιχαηλίδη
Στόν ταραγμένο κόσμο μας μέ τίς χίλιες δυό ἀντιφάσεις του, θ’ ἀκούσεις πολλούς νά μιλοῦν γιά ἀγάπη, εἰρήνη κλπ. Ὅμως, ὅπως γράφει ἕνας σύγχρονος χριστιανός συγγραφέας, «Σήμερα πού ὅλοι μιλοῦν γιά εἰρήνη καί γιά ἑνότητα, ἡ φιλαυτία καί τά μίση, ἡ ἀδικία καί τό ψέμα, ἡ φιλοδοξία καί ἡ πλεονεξία μεσουρανοῦν. Ὅλοι, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του, μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, γιά τήν ἀγάπη πρός τήν ἀνθρωπότητα. Δέν ὑπῆρξεν ὅμως ποτέ μεγαλύτερη ὑποκρισία ἀπό αὐτήν τήν δῆθεν ἀγάπη. Γιατί ἡ ἀγάπη πρός κάτι θεωρητικό, ὅπως εἶναι ἡ ἔννοια «ἀνθρωπότης» εἶναι ἐξ ἴσου θεωρητική. Δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν ἀγάπη πρός τόν συγκεκριμένο ἄνθρωπο πού ἔχουμε μπροστά μας. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο, ὅταν ὑπάρχη, εἶναι ἡ μόνη πραγματική. Εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον μας πού ἐζήτησε ὁ Χριστός. Αὐτός ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος μέ τίς ἀτέλειες καί τίς ἀδυναμίες του, ἀντί νά ἀγαπηθῆ, μισήθηκε στίς ἡμέρες μας περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά…».
Ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι καρπός τῆς Χάριτος τοῦ Ἅγ. Πνεύματος καί γεννᾶται στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐπαφή του μέ τό Θεό πού εἶναι ἡ ἐνυπόστατος Ἀγάπη. Γι’ αὐτό, γνώρισμά της εἶναι ἡ ἄμεσος ἀναφορά της ὄχι μόνο στό συνάνθρωπό μας ἀλλά πρωτίστως στό Θεό. «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου, καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου, καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δέ ὅμοια αὐτή: ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἔλεγε στούς μαθητές Του. Καί ἦταν πράγματι, «καινή» ἡ ἐντολή αὐτή, γιατί ἦταν μία διδασκαλία ἄγνωστη στόν προχριστιανικό κόσμο. Ἡ ἀγάπη αὐτή ἀποτελεῖ τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Κι ὅπως ἔλεγεν ὁ Χριστός, «Ἀπό αὐτό θά γνωρίσουν οἱ πάντες ὅτι εἶστε μαθηταί μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπην μεταξύ σας». Σήμερα, δυστυχῶς, πού ἐπλήθυνεν ἡ ἀνομία, «ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» καί κυριαρχεῖ τό μίσος, τό συμφέρον, ἡ κακία, ὁ φθόνος. Ἡ κοινωνία μας ξανάγινε εἰδωλολατρική παρ’ ὅλη τή φαινομενική χριστιανικότητά της, γι’ αὐτό χρειάζεται μετάνοια ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Καί ἡ ἀληθινή μετάνοια δέν εἶναι παρά ἀγάπη γιά τόν Σωτήρα καί εὐεργέτη Θεό.
