Μητροπολίτη Ἀντωνίου τοῦ Sourozh
Ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ δυστυχία καί ἡ μοναξιά, ὅλα αὐτά πού ἀποστρεφόμαστε στή ζωή, ἀποτελοῦν συχνά τή μόνη ἐλπίδα μας νά σωθοῦμε. Ὅσο διάγουμε στήν ἄνεση τοῦ βίου ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πραγματική μας κατάσταση. Ἀποδεικνυόμαστε ἀνίκανοι νά σκύψουμε μέσα μας καί νά δοῦμε ὅτι εἴμαστε μόνοι στή μέση τοῦ πλήθους καί πάμπτωχοι στό κέντρο τοῦ πλούτου. Εἶναι σημαντικό νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τά πικρά καί δύσκολα πού ἀνταμώνουμε στό δρόμο μας, ὅλα αὐτά πού μισοῦμε καί φοβόμαστε, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Γιά μᾶς ἡ στέρηση εἶναι ὅρος οὐσιώδης. Κι ἄν δέν ἔχουμε στερηθεῖ πρέπει νά μάθουμε νά στερούμαστε στό σημεῖο πού ἡ ἔλλειψη θά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἐπίγνωση ὅτι ἀντικρύζουμε τόν Θεό σέ κατάσταση ὁλοκληρωτικῆς γύμνιας καί ἀνέχειας – τή μόνη κατάσταση πού μᾶς ἀνήκει.
Ἕνας ὄμορφος μύθος διηγεῖται τή ζωή ἑνός πάμφτωχου ραββίνου πού πρωί – βράδυ εὐχαριστοῦσε τόν Θεό γιά τή γενναιοδωρία Του. Κάποιος πού ἄκουσε τήν προσευχή του ἀναρωτήθηκε: «Πῶς μπορεῖς νά εἶσαι τόσο ὑποκριτής; Δέν βλέπεις ὅτι ὁ Θεός σοῦ ἔχει στερήσει τά πάντα;». Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Κάνεις λάθος. Ὁ Θεός μέ κοίταξε καί σκέφτηκε: “αὐτός ὁ ἄνθρωπος γιά να σωθεῖ ἔχει ἀνάγκη τήν πείνα και τή δίψα, τό κρύο καί τή μοναξιά, τήν ἀρρώστια καί τήν ἐγκατάλειψη”. Καί μοῦ τά ἔδωσε σέ ἀφθονία». Νά τό ἀληθινό χριστιανικό ἦθος, ἡ συμπεριφορά ἑνός πιστοῦ γιά τόν ὁποῖο τό μόνο πού ἔχει πραγματική σημασία εἶναι ἡ ψυχή του.
