Ἀρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου
Οἱ ἅγιοι πάλευαν μέ τόν Θεό, ὄχι μέ τήν ἀρετή τους.
Μένουμε δυστυχῶς σ’ αὐτά πού ξέρουμε γι’ αὐτούς. Μένουμε στούς σοφούς τους λόγους, στά θαύματά τους, στήν ἁγιότητά τους προσπερνώντας τόν Ἅδη πού βίωναν γιά χρόνια καρτερικά μέ μόνη ἐλπίδα τους τόν Θεό.
Οἱ ἅγιοι εἶναι παραδείγματα ζωῆς γιά ὅλους, ὄχι ἐπειδή κατάφεραν νά νικήσουν τήν ἁμαρτία ἀλλά διότι, ἐνῶ ἁμάρτησαν, δέν ἀπελπίστηκαν. Οἱ ἅγιοι εἶναι παραδείγματα ζωῆς γιά ὅλους ὄχι ἐπειδή ζήσανε ἠθικά, ἀλλά διότι ζήσανε μέ μετάνοια καί ταπείνωση.
Νομίζουμε πολλές φορές ὅτι ἅγιος εἶναι ὁ κατά πάντα τέλειος ἄνθρωπος· αὐτός πού δέν ἔσφαλε ποτέ του, πού δέν ἔκανε κάποιο λάθος, πού δέν πίκρανε ποτέ του κάποιον ἄλλο, πού δέν ἀστόχησε, πού δέν ἀπίστησε, πού δέν ἀπόκαμε. Αὐτό ὅμως εἶναι ψέμα. Ἅγιος εἶναι αὐτός πού τήν ἀτέλειά του, τήν ἁμαρτία του, τήν ἀπιστία του τήν ἔκανε ταπείνωση καί μετάνοια.
Καθώς διαβάζεις, λοιπόν, τά συναξάρια τῶν Ἁγίων, μήν μείνεις σ’ αὐτά πού διαβάζεις· ἀφουγκράσου κι αὐτά πού δέν ἔχουνε γραφτεῖ. Γιατί αὐτά πού βίωσαν καί πράξανε οἱ ἅγιοι κρυφίως, τά ἄγνωστα, τά ἄγραφα, εἶναι τελικά πού τούς κατέστησαν θαυματουργούς, ὁσίους, μάρτυρες, ἁγίους.
Γι’ αὐτό καί γενικότερα μήν μένεις σ’ αὐτά πού βλέπεις καί μαθαίνεις γιά τούς ἄλλους. Γιατί δέν γνωρίζεις τά κρύφια τῶν καρδιῶν τους. Δέν γνωρίζεις τίς μάχες τους, τήν μετάνοιά τους ἤ τήν ὑποκρισία τους (ἀπό τήν ἄλλη μεριά).
Τά φαινόμενα ἀπατοῦν. Πολλές φορές παράδεισοι εἶναι κρυμμένοι σέ σώματα κολασμένα καί ζωές σακατεμένες· ἀλλά καί κολασμένες ψυχές κρύβονται ἀρκετές φορές πίσω ἀπό ἠθικές καί “χριστιανικές” ζωές.
