Σάββα Ἀλεξάνδρου
Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι μπορεῖ ἡ ἀσθένεια νά γίνει αἰτία, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ἀναθεωρήσει τή στάση ζωῆς πού εἶχε καί ἐξαιτίας της νά ἔχει μία ἄλλη θέαση τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Μόνο ὁ ἄνθρωπος πού περνᾶ μέσα ἀπό τό καμίνι τοῦ πόνου καί τῆς ἀσθένειας μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ τό πεπερασμένο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, νά ταπεινωθεῖ καί νά γίνει δεκτικός τῶν ἀρετῶν. Μ’ αὐτό τό σκεπτικό ὁ ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός τονίζει: «Ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἄρρωστος χρειάζεται καυτηριάσεις καί τομές, πράγματα δυσάρεστα, γιά νά ἐπανεύρει τήν ὑγεία του, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται τόν πόνο καί τήν αρρώστια, ὥστε μέσα ἀπό αὐτά, βρίσκοντας τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς, νά βρεῖ καί τήν ψυχική του ὑγεία».
Ἡ θεοπρεπής καί ἀξιοπρεπής ἀποδοχή της συνιστᾶ, κατά τούς Πατέρες, ἔκφραση αὐθεντικῆς καί γνήσιας πίστης. Ἀξίζει, ἐπίσης, νά σημειωθεῖ πώς ἡ ἐγκαρτέρηση στήν ἀσθένεια καί ἡ εὐχαριστιακή καί δοξολογική ἀναφορά πρός τόν Θεό, σ’ αὐτήν τήν περίπτωση, συνιστᾶ μεγάλη ἄσκηση. Λέει γι’ αὐτό ἡ ἁγία Συγκλητική: «Αὕτη, ὄντως ἔστιν ἡ μεγάλη ἄσκησις τό ἐν τοῖς νόσοις ἐγκαρτερεῖν καί ὕμνους εὐχαριστηρίους ἀναπέμπειν τῷ Θεῷ».
Ἔχοντας ὑπόψη τους ὅλα τά πιό πάνω οἱ ἅγιοι, ὅταν ἀσθενοῦσαν, ποτέ δέν μεμψιμοιροῦσαν, ἀλλά παραδίνονταν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γνωρίζοντας πώς ἡ θεοπρεπής καί ἀξιοπρεπής ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειας συνιστᾶ μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί θυσία εὐώδη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
