Ἀρχιμ. Παύλου Ἐγγλεζάκη
«Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος». Τοῦτο εἶναι τό ἀπόλυτο γεγονός πού εὐαγγελίζεται σήμερα ὁ χριστιανισμός στόν κόσμο: ὅτι στό μυστικό κέντρο τοῦ κόσμου ἐλύθη ἤδη ἡ φοβερή σύγκρουση τοῦ κακοῦ μέ τό καλό μέ τή γενική, τελειωτική καί ἄνευ ὅρων νίκη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θάνατος θανατώθηκε, ἡ κρίση κατακρίθηκε, ὁ διάβολος διαβλήθηκε, τό ψέμα διαψεύθηκε, ἡ ἀδικία διορθώθηκε. Ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη καί μαζί του ἀνέστησε ὅλους τούς πεσμένους καί νεκρούς. «Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν».
Ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι νά δοῦν τό θαῦμα, νά ψηλαφήσουν τόν Ἀναστάντα. «Ἔρχου καί ἴδε». Ναί, στήν Ἐκκλησία. Μόνο ἐκεῖ θά γνωρίσεις τό θαῦμα, θά συναντήσεις τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦ, θά βάλεις τό δάκτυλο στά στίγματα, θά πάρεις τό Πνεῦμα πού δωρίζει στούς μαθητές, θά φᾶς μαζί του «δεῖπνον ξένον».
Ναί, στήν ἄθλια αὐτή γρηά πού μυρίζει θάνατο, μόνη, παγωμένη, ἑτοιμόρροπη, ξεχασμένη, θά γνωρίσεις τό μυστήριο τῆς Ἀνάστασης, θά δεῖς τί σημαίνει γιά εἴκοσι αἰῶνες νά πεθαίνεις σέ κάθε στιγμή καί νά ἀναστήνεσαι τήν ἄλλη. Στή στάσιμη καί παραλυμένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού ὅμως, σάν ἄλλη γῆ τοῦ Γαλιλαίου, eppur si muove, «καί ὅμως κινεῖται». Στή σύναξη τῶν ἁμαρτωλῶν πού μετανοοῦν καί τῶν ἁμαρτωλῶν πού χάνονται, πού ὅμως εἶναι ἡ «Μία Ἁγία». Τό χῶρο ὅπου ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει ὅσο καί ἀλλοῦ, ἀλλά πολεμᾶται. Ἐκεῑ ὅπου τό κακό δέν μπορεῖ νά νικήσει τό Θεό, τό σκοτάδι δέν μπορεῖ νά σβύσει τό φῶς.
Ἐκεῖ θά συναντήσεις τή μεγάλη Ἀγάπη πού δείχτηκε ἰσχυρότερη ἀπό τό θάνατο καί κινεῖ τά ἄστρα καί τόν οὐρανό. Τότε «ὁ κρατῶν τούς ἑπτά ἀστέρας ἐν τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ και περιπατῶν ἐν μέσῳ τῶν ἑπτά λυχνιῶν τῶν χρυσῶν» θά βάλει τό διάτρητο χέρι του καί στό δικό σου κεφάλι καί θά πεῖ καί σ’ἐσένα: «Μή φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, καί ὁ ζῶν· καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου». Καί τότε θά φωνάξεις κι ἐσύ:
Χριστός Ἀνέστη!
Καί θά ἀπαντήσουν μυστικά τά σύμπαντα:
Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Τί κι ἄν «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὔκ ἐστι Θεός».
Καί πάλι Χριστός Ἀνέστη!
