Γιώργου Κυπριανοῦ
Τοὺς τελευταίους μῆνες ἕνας κίνδυνος καὶ μία ἀγωνία ὡς δαμόκλειος σπάθη ἐπικρέμμαται πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας: Ὁ τῆς κορώνας ὁ ἰός. Ἂν καὶ κάπως συνηθισμένοι τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τὶς διάφορες παγκόσμιες κρίσεις σὲ ἰώσεις ἀπὸ ζῶα καί καταναλώσιμα ὅπως κρέας καί γάλα, ἐντούτοις ἡ νέα αὐτὴ ἀπειλή συγκλόνισε τὴν πολυθρόνα μας καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Εἰδήσεις, ἀνταποκρίσεις, γνωματεύσεις, προφυλάξεις, ἀκυρώσεις πτήσεων καὶ διακοπῶν, περιορισμός, συνεχὴς χρήση προστατευτικῶν μασκῶν καὶ ἀντισηπτικῶν ὑγρῶν καὶ ἀποσμητικῶν δίνουν τὴν αἴσθηση τῆς τρομοκρατίας. Μιᾶς τρομοκρατίας ὄχι ὁπλικῆς ἀλλὰ, ἂν εἶναι δυνατὸν, ἰϊκής.
Μέσα λοιπὸν σὲ αὐτὸ τὸν πανικὸ ἀναλογίζεται κανεὶς διάφορα. Εἶναι ἀλήθεια, ὅπως ὅλοι οἱ γιατροὶ τὸ ὁμολογοῦν, ὅτι οἱ ἀρρώστειες τοῦ μέλλοντος θὰ εἶναι οἱ ἰώσεις καὶ οἱ μολύνσεις, ἐξαιτίας φυσικὰ τοῦ τρόπου ζωῆς μας. Ἀπὸ τή γρίππη τῶν πτηνῶν, σὲ αὐτὴ τῶν τρελῶν ἀγελάδων, ἀπὸ τὰ ἄτυπα μικρόβια στίς μολύνσεις καὶ στις φλεγμονές, στά ἀναπνευστικὰ καὶ βάλε. Προσωπικά, ἀκούγοντας ἤ παθαίνοντας τὰ πιὸ πάνω, στό μυαλό μου ἀντηχεῖ ἐπαναληπτικὰ ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Χριστοῦ περὶ τῶν σημείων τῆς συντελείας τοῦ κόσμου. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς ἀναφέρει τοὺς λιμοὺς καὶ τοὺς λοιμούς, δηλαδὴ τίς λιμοκτονίες καὶ τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες ὡς σημεῖα τῶν καιρῶν, (ἀφήνοντας γιά ἄλλη φορὰ τὰ παρακάτω περὶ σεισμῶν καὶ πλημμύρων....) Μὲ τέτοια φόρα πού πῆραν οἱ ἰοὶ σήμερα ἀνὰ τὸ παγκόσμιο δέν μπορῶ νά μὴν ἔχω στό πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ μου συνεχῶς τὴν πιθανὴ ἐπαλήθευση τῆς προφητείας στίς μέρες μας καὶ στίς μέρες τῶν παιδιῶν μας...
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μία ἄλλη ἀνησυχία μὲ καταλαμβάνει παρατηρώντας τὴν κρίση ἀπὸ μία ἄλλη σκοπιά. Ἂν ὅλα τὰ σενάρια περὶ τεχνητῆς κρίσης χάριν τεραστίων οἰκονομικῶν συμφερόντων τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν ἑμβολιοεμπόρων ἀληθεύουν, τότε βρισκόμαστε ἐνώπιον μιᾶς ἀνελέητης δικτατορίας καὶ τυραννίας. Ἂν γιά χάρη τοῦ κέρδους καὶ τοῦ συμφέροντος, ὁ ἄνθρωπος ὑπολογίζεται μόνο ὡς ἕνας ἀριθμός, ἕνα κομμάτι σάρκας ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεζουμίζει ὁ κάθε ἐπιτήδειος χρῆμα καὶ κατανάλωση, τότε βρισκόμαστε μπροστὰ στή χειρότερη ἐξαθλίωση τῆς ἀνθρωπότητας. Κανεὶς σήμερα δέν μπορεῖ νά νιώθει ἀσφαλὴς ἀκόμη καὶ μὲ τὴν πιὸ ὑπερσύγχρονη ἄμυνα. Ἔχει ἤδη ἁλωθεῖ πρῶτα ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης, τά ὁποῖα πλάθουν μέσα στό μυαλὸ μας τοῦ κόσμου τίς πραγματικότητες, καὶ δεύτερον ἀπὸ ὅλους ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά αὐξήσουν τίς μετοχὲς τους. Ἂν ἡ ὑπόθεση περὶ ψεύτικης κρίσης εὐσταθεῖ, τότε ἐρωτῶ, ποιό ἀντίχριστο περιμένουμε, ποιό τέλος τοῦ κόσμου καρτεροῦμε, γιά ποιὸ μέλλον ζοῦμε;
Οἱ λοιμοὶ τῆς ἐποχῆς μας τελικὰ δέν εἶναι μόνο βιολογικοὶ ἀλλὰ καὶ ἠθικοί. Νοσοῦμε ὄχι μόνο στό σῶμα ἀλλὰ καὶ στήν ψυχή. Ζοῦμε σὲ ἕνα κόσμο μολυσμένο ὄχι μόνο ἀπὸ ἰοὺς καὶ καυσαέρια ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κακία, συμφεροντολογία, ἐξευτελισμὸ καὶ κυνισμό, ἐκμετάλλευση καὶ ἄτεγκτη φιλαργυρία. Γιά ποιό ἀπὸ τὰ δύο νά ἀνησυχήσω περισσότερο;
Καὶ τὸ ἕνα μὲ προβληματίζει καὶ τὸ ἄλλο μὲ ἐκνευρίζει. Μάταιος ὁ λογισμός. Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός. «Ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου καὶ αὐτὸς σὲ διαθρέψει». «Κύριος καταφυγή μου στερέωμά μου καὶ ῥύστης μου». Στά ἀδιέξοδα τῶν καιρῶν μας, ἂς ἀλλάξουμε πορεία, πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα καὶ σώζοντα μας ἀπὸ παντὸς ἐχθροῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου.
