Μετὰ τὴν Ἀναστασιμη Πανήγυρι τοῦ σωτηρίου ἔτους 2020
π. Κωνσταντίνου Καλλιανού
Ἄδειος ναός, χωρὶς πιστούς, χωρὶς τὴ γνωστὴ έκείνη νευρικότητα καὶ ἀναμονὴ ποὺ χάριζε ἄλλα χρόνια τὸ Πανηγύρι αὐτό. Τὸ πλέον κορυφαῖο τοῦ χρόνου καὶ τὸ πιὸ λαμπρό. Τὰ στασίδια ἀχνοφέγγουν στὴ μισοφωτισμένη ἐκκλησιά, ἔρημα, μοναχικά. Ἀκόμα καὶ τὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, ἐκεῖ ποὺ τελούσαμε τὴ Ἀνάσταση εἶναι μισοσκότεινο, ἄδειο καὶ σιωπηλό. Κανεὶς ἀπόψε δὲν τὸ διαβαίνει...Κι ἡ μνήμη, ὅσο κι ἄν ἐπιθυμεῖ νὰ τὸ ἀποφύγει, στοχάζεται ἄλλες Πασχαλιές, ὅπου αὐτὸς ὁ γύρω χῶρος φωτίζονταν ἀπὸ δεκαδες λαμπάδες, ὅμως περισσότερο ἀπὸ τὰ χαμογελαστά, αἰσιόδοξα καὶ ντυμένα μὲ γιορταστικὴ χάρη, πρόσωπα τῶν πιστῶν. Ἀποψε ὅμως...
Ἀποψε μιὰ ἄλλη πανηγυρις ἐπιτελεῖται, χωρὶς θόρυβο, χωρὶς πολλὲς καὶ ποικίλες εὐχές, χωρὶς τὴν παλιά της ἐκείνη λάμψη. Κι ἄν ὅλ’αὐτὰ ἀπουσιάζουν καὶ γίνονται αἰσθητά, στὴν ἄλλη ὄψη τους ὅμως ὑπάρχει μιὰ διαφοερικὴ πραγματικότητα. Ἐκρηκτική πραγματικότητα, μεγαλειώδης, φωτισμένη μὲ μυριάδες κεριά, μυρωμένη μὲ πανακριβα καὶ γνήσια μύρα. Γιατὶ μέσα σὲ ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ πάνω ἀπὸ τὸ κάθε τί ποὺ μᾶς πιέζει καὶ στενοχωρεῖ, ὑπάρχει τὸ κορυφαῖο γεγονός, τὸ Ἀναστασιμο γεγονὸς ποὺ καταλύει τὰ πάντα. «Πύλας χαλκᾶς» συνθλίβει, ὥστε ὁ Ἅδης νὰ στενοβοᾶ, καὶ φανερώνει τὴν μεγαλειώδη ἀπαντηση στὴν κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ ποὺ λυγίζει, ἀποκάμνει, θλίβεται.
«Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον κουστωδία / Οὐ γάρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν». Κι Αὐτὸς ποὺ εἶναι «ἡ ζωή» ( Ἰω. 14, 8) καταλύει κάθε ἀμφιβολία, γιατὶ ὑπολογίζει κι ἀγαπᾶ τὸν κόσμο, τὸ «λίαν καλῶς» Δημιούργημά Του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν φτάνει ποὺ κηρύττει στὸν λαό Του, ἀλλὰ «διὰ θανατου [Του] τὸ θνητὸν διὰ ταφῆς [Του] τὸ φθαρτὸν μεταβάλλει....καὶ κηρύττει τοῖς ἀπ᾿ αἰῶνος ἐκεῖ [στὸν Ἅδη. δηλ.) καθέυδουσι λύτρωσιν ἀψευδῆ».
Ἔτσι κι ἀπόψε, ὅταν φτάνει ἡ ἀλησμόνητη, ἡ πλέον κορυφάια στιγμὴ γιὰ κάθε ἱερέα, ἀλλὰ καὶ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στιγμή, ὅπου θὰ ψαλλεῖ τό, «Χριστὸς Ἀνέστη», αὐτὸς ὁ μοναδικὸς καὶ ἐμβιωμένος ἀπὸ ἑκατομμύρια πιστοὺς ἱερὸς ὕμνος, ἄς εἶναι ἄδειος, σιωπηλός, μισοφωτισμένος ὁ ναός, ἄς εἶναι ἄδεια καὶ σκοτεινὴ ἡ πλατεία, ἐν τούτοις, ἕνα θαῦμα παράδοξο, ἀλλὰ τόσο ἀναμένόμενο ἐκτυλίσσεται... Γιατὶ αὐτὸ τὸ μέγα μήνυμα, ποὺ μὲ μοναδικὰ ἐκρηκτικὸ τρόπο ἀκτινοβολεῖ αὐτὸ τό τροπάριο, καθὼς ψάλλεται, δὲν ἀντέχει νὰ εἶναι κλεισμένο μέσα σὲ τέσσερεις τοίχους. Ἐπειδὴ ἔχει τὴν ἴδια δύναμη μὲ τὴν ὁποία εἶχε ὁ σεισμὸς ποὺ ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου Του ( πρβλ. Μτθ. 28, 1 ἑξ.) Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ ναό, ξεχύνεται στὶς γειτονιές, στοὺς δρόμους, ἀνοίγει τὰ κλειστὰ τὰ σπίτια, τὰ φωτίζει μὲ τὸ Ἅγιο τὸ φῶς τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς φιλανθρωπίας καὶ διαλαεῖ, μαζὶ μὲ τὶς χαρμόσυνες τὶς καμπάνες, «Οὐκοῦν εἰσέλθητε πάντες εἰς χαρὰν τοῦ Κυρίου... [διότι] Ἀνεστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτευεται... Αὐτῷ ἠ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» ( Ἁγ. Ἰω. Χρυσόστομος).
