Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
Ὅποιος εἶναι ἀληθινά ταπεινός δέν ἔχει κανένα φόβο. Αὐτός πού ἀγαπᾶ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο καί ὅταν εἶναι μόνος δέν εἶναι μόνος. Ὁ ταπεινός ἔχει ἀσφάλεια, ἀφοβία, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, πραότητα, ἀγαθοσύνη, ἐγκράτεια, ἐλευθερία, χάρη. Ἕνας γνήσιος χριστιανός πού ἀγαπᾶ, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζεῖ γιά τούς ἄλλους, δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι ταπεινός. Ὁ ἀληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο νά δίνει παρά νά παίρνει. Δέν ἔχει ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Τούς ὑπομένει, τούς ἀποδέχεται, τούς καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αὐτούς.
Ἔτσι δέν στενοχωρεῖται. Στενοχωρούμεθα μέ τούς ἄλλους γιατί ἔχουμε πολλές ἀπαιτήσεις ἀπό αὐτούς. Εἴμαστε ἀρκετά αὐστηροί μαζί τους, ἐνῶ μέ τόν ἑαυτό μας εἴμαστε ἀρκετά ἐπιεικεῖς. Θέλουμε μόνο νά μᾶς προσέχουν, νά μᾶς ἀκοῦν, νά μᾶς ἀγαποῦν. Εἴμαστε φειδωλοί στήν προσοχή, στήν ἀκοή, στήν ἀγάπη ἀπέναντι τῶν ἄλλων. Ἀποζητᾶμε τήν ἐκτίμηση, τόν ἔπαινο, τό πλῆρες ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε τσιγγούνηδες σέ προσφορά.
Στεναχωριοῦνται εὔκολα οἱ ἄνθρωποι, ἀποθαρρύνονται, ἀπογοητεύονται, θλίβονται καί μελαγχολοῦν, γιατί ἡ πίστη τους δέν εἶναι θερμή, ἡ ἐμπιστοσύνη τους στό Θεό εἶναι χαλαρή κι ἡ ἐλπίδα τους ἀπομακρυσμένη. Ὁ πιστός ἔχει πληροφορία βεβαιότητος, ἐνισχύσεως, ἐμπιστοσύνης καί ἐλπίδος. Δέν σημαίνει ὅτι δέν ἔχει προβλήματα, ἀλλά τά προβλήματα τά ἀντιμετωπίζει ἐλπιδοφόρα. Ἡ ἐλπίδα στόν Παντοδύναμο καί πανταχοῦ παρόντα Θεό χαρίζει στόν πιστό εἰρήνη, γαλήνη, ἠρεμία, παρηγορία, ἔλεος.
Γέροντες καί γερόντισσες παλαιότερων ἐποχῶν μέ μεγαλύτερα καί περισσότερα προβλήματα ὁπωσδήποτε, ἔκαναν μέ νόημα τό σταυρό τους, καρτεροῦσαν φιλότιμα, ὑπόμεναν ἐπίμονα καί τό «πρῶτα ὁ Θεός» ἤ «ἔχει ὁ Θεός» ἤ «δόξα τῷ Θεῷ» δέν ἦταν διόλου σχῆμα λόγου.
Ὅσοι δέ πίστεψαν στή θεοποιημένη λογική τους καί στό ὑπερφίαλο ἐγώ τους πλανέθηκαν ἀπό μία ἐπικίνδυνη αὐτάρκεια, ἕνα μοντέρνο χριστιανισμό μίας φαρισαϊκῆς ἁγιότητος κι ἔγιναν παίγνια δαιμόνων. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ποτέ ἀταπείνωτη, ὑποκριτική, ἐγωκεντρική, ἀφιλάδελφη καί ἀπομονωμένη.
Οἱ ἅγιοι δέν πιστεύουν στόν ἑαυτό τους καί στά ἔργα τους ἀλλά ἐλπίζουν καί ἐπικαλοῦνται συνεχῶς τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι παρακινοῦν κι ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς νά συγκινηθοῦμε καί νά συνετισθοῦμε ἀπό τά παραδείγματα τῶν μεγάλων ἁμαρτωλῶν πού μετανόησαν καί ἔγιναν ἅγιοι.
