Ο Χριστός πάει καιρός που «βγαίνει» πάντοτε μαζί με την Εκκλησία και η Εκκλησία μαζί με το Χριστό! Όπου είναι το «Ένα», είναι και το απευθείας, χωρίς να περνά μέσα από την Εκκλησία, γιατί ο Χριστός δεν είναι ποτέ ένας ατομικός Χριστός, αλλά ένας προσωπικός Θεός. Ο Χριστός υπάρχει σε αναφορά προς την Εκκλησία, ως Εκκλησία. Οπότε η σχέση με τον Χριστό ταυτίζεται με τη σχέση με την εκκλησιαστική κοινότητα. Συναντώντας το Χριστό συναντάς και την Εκκλησία του, δηλαδή τους απ’ αιώνος αγίους του. Σ’ αυτόν συναντάς και όλους τους λόγους υπάρξεως όλων των όντων, όπως θα είναι στα έσχατα. Για τούτο η πραγματική σχέση με το Χριστό είναι πάντοτε λατρευτική. Η λατρεία του Χριστού πραγματώνεται στη Σύναξη, που είναι η Ευχαριστία. Για τούτο και ο κανόνας είναι σαφής: όποιος απέχει αδικαιολόγητα τρεις συνεχείς Κυριακές από τη Σύναξη, είναι α-σύνακτος και επειδή είναι ασύνακτος δεν μπορεί να κοινωνεί (κανών π’, ς’ Οικ. Συνόδου). Ουσιαστικά όλα τα επιτίμια και οι κανόνες έρχονται να επιβεβαιώσουν την πεποίθηση ότι ο ασύνακτος είναι και ακοινώνητος.
