Η ανθρώπινη ζωή – όπως και όλη η δημιουργία – είναι έργο της παντοδυναμίας του Θεού. Όχι όμως και ο θάνατος. Ο θάνατος οφείλεται αποκλειστικά στον άνθρωπο. «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α 13). Εκείνο που διαπιστώνουμε, είναι η τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξης με τη δυσυπόστατη οντολογία της: Το σώμα και την ψυχή.
Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει με ταξίδι, που περνάει από τέσσερις σταθμούς: 1.Η παιδική ηλικία. Το γλυκοχάραμα.Η αμέριμνη ηλικία που το παιδί ξέρει μονάχα να παίζει, να τρέχει και να χαμογελά.
2. Η εφηβική ηλικία. Το πρωϊνό της χαράς και της ελπίδας, που όλα φαίνονται ρόδινα. Είναι η ηλικία της δράσης και του αγώνα.
3. Η μέση ηλικία. Το μεσημέρι της ζωής. Η ώριμη ηλικία που σαν το δέντρο, σιγά-σιγά, ρίχνει τα φύλλα. Είναι η σοβαρή ηλικία του θερισμού. Η ηλικία με τα μεστωμένα στάχυα. Και
4. Η γεροντική ηλικία. Το βράδυ της ζωής. Η ηλικία της ησυχίας και της απομόνωσης. Η ηλικία του απολογισμού, της μετάνοιας και της εξιλέωσης, που περιμένει το αιώνιο ξεκούρασμα.
Αυτό το τελευταίο, το λέει περιγραφικά και ο θεόπνευστος ποιητής: «Αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη, εάν δε εν δυναστείαις ογδοήκοντα έτη, και το πλείον αυτών κόπος και πόνος (Ψαλμ. 89, 10).
θάνατος, ωστόσο, δεν είναι μόνο το τέρμα, αλλά και το ξεκίνημα μιας άλλης, αιώνιας ζωής. Το απαγγέλλουμε με τόση πίστη, στην ορθόδοξη λατρεία μας: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Έχουμε άραγε τακτοποιήσει τις πνευματικές μας αποσκευές, για το αιώνιό μας ταξίδι; Οι αληθινοί, βέβαια, χριστιανοί, είναι πάντοτε έτοιμοι. Δεν φοβούνται, αλλά χαίρουν πάντοτε με τη σκέψη του θανάτου. Δυό «μνήμες» πρέπει να μας συνέχουν, για την ωφέλεια της ψυχής μας: Η «μνήμη Θεού» και η «μνήμη θανάτου».
Η εκκλησιαστική ιστορία λέει πως, παλαιότερα σε μοναστήρι της Δύσης, οι μοναχοί χαιρετιούνταν με τον εσχατολογικό χαιρετισμό: «Memento mori» (Θυμήσου πως είσαι θνητός). Η μνήμη του θανάτου μας προφυλάσσει από την πλανεμένη ιδέα πως θα ζήσουμε για πολλά χρόνια και δεν είναι καλό να χάσουμε τις απολαύσεις της ζωής! ΄Η ξεχνάμε το πρόσκαιρο της ζωής η κι αυτά τα ατυχήματα και δυστυχήματα και τις απροσδόκητες ασθένειες;…
Τι είναι η ζωή μας; Ρωτάει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Και απαντά: «ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη» (Δ 14). Μη ξεχνάμε τον αιώνιο λόγο του Κυρίου: «γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. ΚΔ 44). Γι αυτό, φλογερός πόθος και ικεσία μας, η Λειτουργική ευχή: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών… και καλήν απολογίαν…».
Πηγή: hristospanagia.gr
