Σάββα Αγουρίδη
Η θέση του παιδιού, έξω από την οικογένεια, μέσα στην εβραϊκή κοινωνία δεν αποτελούσε βασικό μέλημα. Σ' αυτό, καθώς φαίνεται, οφείλονται η παρεμπόδιση τους από τους Μαθητές να πλησιάσουν το Διδάσκαλο.
Ο Ιησούς, καθώς δέχεται και ευλογεί τα παιδιά.....
Ο Ιησούς, καθώς δέχεται και ευλογεί τα παιδιά, τονίζει πώς όσοι μπαίνουν στην ανίσχυρη, στερούμενη από κάθε αυτάρκεια, θέση του παιδιού θα μπούν στην Βασιλεία των Ουρανών. Παραπέρα ακόμα, είναι βέβαιο πώς ένα παιδί είναι ανοικτό σ' ό,τι έρχεται από το μέλλον, είναι πρόθυμο να δεχθεί το καινούριο, γιατί του λείπουν οι προκαθορισμένες θέσεις, οι προκαταλήψεις, που συνδέονται με το εγώ και τις κοινωνικοθρησκευτικές δομές, είναι ελεύθερο να δεχθεί το παράδοξο και καινούριο δώρο, που προσφέρει ο Θεός στην ανθρωπότητα, δηλ. τη Βασιλεία Του. «΄Ενα παιδί παρατηρεί τον κόσμο με μάτια αναζήτησης και προσδοκίας, και ζει με χαρούμενη εμπιστοσύνη. ΄Ετσι και οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να ζουν, όχι κατά τρόπο παιδαριώδη, αλλά με την πίστη του παιδιού, που στηρίζεται, στο παντοδύναμο έλεος του Θεού». Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς αντιστρέφει την παιδαγωγική διαδικασία: εμείς ξεκινάμε από μια τάξη αξιών που έχουν καθιερωθεί και αυτές προσπαθούμε με την παιδεία να διοχετεύσουμε στα παιδιά για να γίνουν κτήμα τους. Εκείνος ξεκινάει από την ελευθερία και ανεξαρτησία του παιδιού κατά το παρόν και το άνοιγμά του με επιστοσύνη σ' αυτό που φέρνει ο Θεός, στο μέλλον, παραμερίζοντας οποιοδήποτε παρόν.
Ο χριστιανισμός ήταν ένα εκρηκτικό προφητικό κίνημα. Πέρα απ' αυτό , το πρόσωπο του Ιησού υπήρξε αιτία γενεσιουργή εκπληκτικά νέων καταστάσεων. Μια τέτοια κατάσταση ήταν και η απήχηση που έβρισκε στους νέους όχι μόνο η διδασκαλία του αλλά και η ένταξη πολύ νέων ανθρώπων στο κίνημα του Ιησού. Εξάλλου, εντυπωσιάζει η σπουδαιότητα που έδωσε ο Ιησούς σ' αυτό.
Η ιστορία έκαμε το έργο της σ' αυτή την αρχική προφητική εκρηκτικότητα του χριστιανισμού, και, ήδη πολύ-πολύ νωρίς, μάλιστα σε καταστάσεις όπως αυτής της δραστηριοποίησης πολλών νέων ατόμων στο έργο της Ιεραποστολής κατά τους πολύ αρχικούς χρόνους μέσα σε μια εποχή γενικής επικράτησης της γεροντοκρατίας. ΄Ο,τι όμως έγινε από την ιστορία δεν πρέπει να θεωρηθεί οριστικό. Σήμερα, μέσα στη χριστιανοσύνη ξυπνούν παλιές μνήμες. Οι καιροί απαιτούν από μόνοι τους καινούριες, ριζικές στάσεις, σαν αυτές που μας προσφέρουν οι αρχικοί προφητικοί χρόνοι της χριστιανοσύνης μέσα από φοβερά αντίξοες συνθήκες. Απομένει να δούμε ποια θα είναι η ανταπόκριση σ' αυτή την απαίτηση των καιρών.
