Γερόντισσας Φεβρωνίας,
Προ-ηγουμένης Ἱ.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Πανοράματος
Ἐκεῖνο πού τρομάζει τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος. Ἐκεῖνο πού βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά ζήσει σωστά τόν χρόνο τῆς ζωῆς του εἶναι νά ξεπεράσει τόν θάνατο. Ὅταν ξεπεράσουμε τήν ἁμαρτία, τά πάθη τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τότε ξεπερνοῦμε τόν θάνατο, ξεπερνοῦμε τόν χρόνο. Ὁ χρόνος δέν μπορεῖ νά μᾶς γεράσει.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος χάνει χρήματα, θρηνεῖ γιά τά λυπηρά τοῦ χρόνου πού πέρασε ἤ, ἀγχωμένος γιά ὅ,τι πρόκειται νά ἔρθει, χάνει τήν παροῦσα στιγμή. Ἄν ἐμεῖς ἀφήσουμε τήν ψυχή μας κλειστή στήν πικρία τήν ἀνθρώπινη καί δέν ἀφήσουμε νά μπεῖ αὐτή ἡ πικρία μέσα μας καί δέν ἐπιτρέψουμε νά γίνει τέτοια πού νά καταλύει τίς ψυχές μας, τότε ὅλα αὐτά πού χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος, γίνονται δῶρο Θεοῦ. Ἄν ἀξιοποιήσουμε αὐτήν τήν παροῦσα στιγμή ζώντας μέ μετάνοια, μέ κατά Θεόν πένθος, τό ὁποῖο συγκροτεῖ τίς πνευματικές μας δυνάμεις καί μᾶς ἀνακουφίζει, ἀξιοποιοῦμε τά ὅσα ἔγιναν ὡς ἀφορμή μετανοίας καί ζοῦμε μέσα στήν ἐλπίδα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἡ στιγμή ἡ συγκεκριμένη σφραγίζεται μέ τήν ἐλπίδα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἀξιοποιοῦμε καί τό παρελθόν καί τό μέλλον. Διότι, ζώντας τήν συγκεκριμένη στιγμή μέ τήν σφραγίδα τῆς παρουσίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀφήνουμε τά πάντα στήν πατρική φροντίδα τοῦ Θεοῦ.
Τίποτε δέν εἶναι ἀληθινά εὐχάριστο, ὅταν δέν βιώνεται κατά Θεόν, ὅταν δέν μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀρετή. Εἶναι παρών ὁ Θεός στή ζωή μου; Ζῶ μέ πένθος, μέ μετάνοια, μέ κατά Θεόν θλίψη; Τότε εἶναι ἁγιαστικός ὁ χρόνος. Δέν ξέρουμε πόσος ἀκόμη θά εἶναι δικός μας. Ἄς τόν ἀξιοποιήσουμε κατά Θεόν, μέ μετάνοια.
