π. Βαρνάβα Γιάγκου
Μια σχέση η οποία δεν έχει περάσει και μέσα από τον πόνο της άρνησης, δεν μπορεί να γίνει αληθινή σχέση. Με αυτή την έννοια, ζούμε μια Εκκλησία που θέλει να αρνείται το Σταυρό, που θέλει να πορεύεται μετ’ ανέσεως στη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά όταν πορεύεσαι με άνεση στη Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς την αίσθηση του Σταυρού, και τον Παράδεισο να σου χαρίσουν, δεν θα τον υποψιαστείς, δεν θα τον αναγνωρίσεις.
Αυτή είναι η οδός της Εκκλησίας. Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει στη γνώση. Αυτά που λέγονται «είμαστε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο εκλεκτός λαός του Θεού, είμαστε η Ορθοδοξία που στηρίζει το έθνος κτλ» είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα, αν δεν συνυπάρχουν με όσα ειπώθηκαν παραπάνω. Η Εκκλησία δεν είναι δεκανίκι κανενός έθνους, δεν είναι δεκανίκι καμιάς κοινωνικής ομάδας, η Εκκλησία δεν θέλει οπαδούς, δεν θέλει αριθμούς. Γνωρίζει μόνο την οδό της μετανοίας. Μετάνοια συντελείται, εάν αισθανθούμε ότι χάσαμε το Χριστό από την καρδιά μας.
Η αναφορά της μετανοίας μας δεν είναι για να μας αναγνωρίσει ο κόσμος, αλλά για να ενσωματωθούμε στο Χριστό. Στο Σώμα του Χριστού υπάρχει όλη η Οικουμένη, δεν είναι ο κόσμος κομματιασμένος σε κοινωνικές ομάδες και έθνη.
Αυτή η έκπτωσή μας, η ιδεολογικοποίηση της Εκκλησίας, ο συντηρητισμός ή ο φιλελευθερισμός, η ιδεοληψία της θεολογίας μας και όχι η πρακτική της επώδυνης διαδικασίας αναζήτησης του Χριστού, που συμβαίνει μέσα στη καρδιά του ανθρώπου, μαρτυρεί ακριβώς το σύμπτωμα της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας.
