Η πρόκληση της Μ. Εβδομάδας
Με την Κυριακή των Βαΐων φτάνουμε στο τέλος της Μ. Σαρακοστής και στην αρχή της Μ. Εβδομάδας. Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, «μετά βαΐων και κλάδων» στην πραγματικότητα γίνεται είσοδος σ’ ένα θάνατο οδυνηρό αλλά εκούσιο, γι’ αυτό και μεγαλειώδη. Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη θυσία «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Δεν πρόκειται για ελεημοσύνη του δυνατού Θεού προς τους αδύνατους ανθρώπους. Πρόκειται για την κάθοδο στον Άδη, όπου αναζητά, βρίσκει και ελευθερώνει τους αγαπημένους.
Ο άνθρωπος, «όπου γης», για να ζήσει όντως χρειάζεται την αληθινή και τέλεια αγάπη. Δεν δίνει ζωή κανένας νόμος και καμία θρησκεία, κανένα ηθικό σύστημα και κανένα «πρέπει». Η ζωή πηγάζει από το Ζωοδότη, που προσκαλεί χωρίς να πιέζει και σώζει όσους τ’ απλώσουν το χέρι με ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη.
Οι Εκκλησίες θα γεμίσουν τη Μ. Εβδομάδα. Σιγά-σιγά θ αυξάνεται ο κόσμος, με αποκορύφωμα τη νύχτα του Πάσχα, που δυστυχώς θα υπάρξουν αρκετοί που θα αναχωρήσουν αμέσως μετά τον Καλόν λόγο, ως να τους αφορά ο στίχος που θριαμβευτικά λέει ο ιερέας «αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού»… Φεύγουν ανυποψίαστοι για τη χαρά που χάνουν με την πρώτη Αναστάσιμη Λειτουργία που ακολουθεί στο ναό.
Από τη μια, η ζωή που χαρίζεται, που τη γεύεσαι και αγάλλεσαι, καθώς συν-πορεύεσαι τη Μ. Βδομάδα στο πάθος και στην Ανάσταση του Θεανθρώπου, κι από την άλλη η επιπολαιότητα κάποιων χριστιανών που αδιαφορούν για τα ουσιώδη και ικανοποιούνται με τα επουσιώδη. Τι θα γίνει; Έχει ο Θεός για τον κάθε άνθρωπο!
Ο Πέτρος, κατά την διάρκεια της ολονύχτιας δίκης του Χριστού, δέχτηκε «τυχαία» το βλέμμα Του και « εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς», βιώνοντας την νεκρανάστασή του με τη μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιο βλέμμα θα ρίξει ο Χριστός στην ψυχή του καθενός μας και να φέρει τα κάτω πάνω, βιώνοντας τη νεκρανάστασή μας.
Η Μ. Βδομάδα, με τις πολλές και ποικίλες ακολουθίες της, είναι μια πρόκληση κατευθείαν στη καρδιά. Όχι ως συναισθηματική φόρτιση, αλλά ως δυνατότητα να αγαπήσουμε το Χριστό ως «νυμφίο και εραστή των ψυχών ημών», να «συσταυρωθούμε» με το να θέλουμε και να αγωνιζόμαστε να υπερβούμε τα όποια πάθη μας που δίνουν «οσμή θανάτου» και τέλος να γίνει το Πάσχα πέρασμα σε μια νέα ζωή, τη ζωή Του.
Τότε η Ανάσταση του Κυρίου θα γίνει και δική μας. Εκείνου από τη φθορά του κόσμου τούτου, εμάς από το θάνατο του εαυτού μας. Και τότε η χαρά της εορτής των εορτών θα γίνει χειροπιαστή πραγματικότητα. «Δεύτε ουν και ημείς …συμπορευθώμεν αυτω και συσταυρωθώμεν, ίνα και συζήσωμεν αυτώ».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Mπορείτε να καταθέτετε και σεις τις απόψεις σας ή τα ερωτήματά σας, με βάση το γράμμα, στη διεύθυνση