Ἑλένης Γλύκατζη Ἀρβελέρ
Μοῦ λένε γιά τή ζωγραφική, ὅτι “αὐτός εἶναι μεγάλος ζωγράφος καί ζωγραφίζει ὡραῖα πράγματα, ὅπως ἀκριβῶς τά κάνει ἡ ἴδια ἡ φύση”. Ἐγώ λέω ὄχι! Αὐτός εἶναι μικρός ζωγράφος, γιατί ἀπ’ τή στιγμή πού ὑπάρχει ἡ φωτογραφία δέν ἔχουμε πιά ἀνάγκη ἀπό ἕναν ζωγράφο πού μιμεῖται τή φύση. Πρέπει καί ἡ τέχνη νά πηγαίνει κάπου ἀλλοῦ. Πάντα κάπου ἀλλοῦ. Καί αὐτό τό “κάπου ἀλλοῦ” ἰσχύει καί γιά τή γνώση καί γιά τόν τρόπο ζωῆς καί γιά ὅλα.
Λοιπόν, ἄν δέν εἶσαι ἕτοιμος νά πᾶς κάπου ἀλλοῦ, τότε ἔχεις γεράσει. Αὐτό τό “ἀλλοῦ” εἶναι πού οἱ νέοι δέν πρέπει νά ξεχάσουν ποτέ κι ὅταν λέω τό “ἀλλοῦ” δέν τό λέω μόνο τοπικά καί γεωγραφικά. Τό νά κάνεις κάτι μέ διαφορετικό τρόπο ἀποτελεῖ ἕνα προνόμιο, ἕνα νεανικό προνόμιο κι αὐτό δέν πρέπει ποτέ νά τό ξεχνοῦν οἱ νέοι.
