Παντελή Β. Πάσχου
Άβολο ένδυμα το σώμα στην ψυχή μου, έδωκες
κι όλο ζητάει τ’ αντίθετα, Θεέ μου, απ’ ότι εσύ
έβαλες μέσα στην πνοή την πρώτη.
Στο κρύο και τη ζέστη αρρωσταίνει ̇
στην πείνα και στη δίψα το ίδιο.
Κι αν πεις και για επιθυμίες άλλες, που της νύχτας
τις ώρες το ανάβουν... – Ω, Θεέ μου,
Εσύ, που τα συντρόφιασες, πνεύμα και χώμα,
κάμε ν’ ανθίζουνε μαζί, χωρίς πολέμους,
ώσπου να φτάσ’ η ώρα να χωρίσουν πάλι,
όταν ορίσει τ’ άγιο θέλημα σου.
