Παναγιώτη Καπαρή
Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, όπως λέει και το λαϊκό άσμα «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και την αγάπη μου…».
Οι σοφοί του κόσμου τούτου, λένε, ότι η απλότητα αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στην ασθένεια του άγχους, την ασθένεια η οποία σπρώχνει όλες τις άλλες ασθένειες. Αλλά, άλλο να το λες και άλλο να το εφαρμόζεις.
Όλα ξεκινούν από τα μικρά και τα καθημερινά, από την αποδοχή του άλλου. Από την συνειδητοποίηση, ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο με την αλλαγή του εαυτού μας. Αν δεν ειρηνεύσει η ψυχή, δεν ειρηνεύει ούτε ο κόσμος, αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορεί να αγαπήσεις τους άλλους και αν δεν ομορφύνεις με τις αρετές σου, δεν μπορείς να ομορφύνεις τον κόσμο.
Τα λόγια τα μακαρίτη Θανάση Βέγγου, έρχονται και ξανάρχονται, σαν δυνατό ξυπνητήρι. «Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…».
