π. Πολύκαρπου Αγιαννανίτη
Οι πιρόγες και πάλι προβάλουν στη θάλασσα. Στη θάλασσά μας. Στη θάλασσά μου.
Εκεί μακριά στο Ankilibe, Soalary, Saint Augoustine, Androka,…
Εκεί μακριά όπου η μοίρα είχε τάξει να ενώσει τα δάκρυα με το χαμόγελο.
Και την αλμύρα της θάλασσας με τη γλύκα του ζαχαροκάλαμου.
Ω λαέ μου! Πόσες αντιθέσεις μέσα στα σπλάχνα αυτού του λαού.
Μα εσύ μου δίδαξες ότι ακόμα και στο θάνατο πρέπει να χαμογελώ.
Θεέ μου!
Το γέλιο που χάθηκε απ’ τον κόσμο αυτό.
Τώρα σε κρατώ στην αγκαλιά μου και χάνομαι μέσα στα όνειρά σου.
Μονάκριβό μου παιδί!
Μονάκριβό μου παλικάρι.
Μονάκριβή μου κόρη.
Καθώς κλείνουν τα μάτια σου ανοίγουν τα δικά μου μάτια της ψυχής.
Και θαρρώ τον Αθεώρητο. Μέσα στα δικά σου μάτια τα σφαλισμένα από την αρρώστια, τη λύπη, τον πόνο, την κούραση. Εκεί Σε βλέπω Θεέ μου! Και συγκλονίζεται για μια ακόμα φορά η ύπαρξή μου ολόκληρη.
… Οι πιρόγες και πάλι προβάλλουν στη θάλασσα. Πρωί, πρωί οι Βέζου τις έχουν ρίξει στο Ινδικό αφού πρώτα υψώσουν τα, λιοκαμένα χέρια στον ουρανό.
Θεέ των θεών και Κύριε των κυριευόντων.
Ανοίγω τα πανιά μου!
Και ρίχνομαι στο πέλαγος.
Μείνε κοντά μου.
Σε ικετεύω.
Μείνε κοντά μου.
Για τα παιδιά Σου.
Για τα παιδιά μου.
Είναι η αγωνία και η έμπονη προσευχή του πατρός Πολυκάρπου, ιεραποστόλου στην Τουλεάρ της Νότιας Μαδαγασκάρης
